Հիպերտրոֆիկ կարդիոմիոպաթիա
From Wikipedia, the free encyclopedia
Հիպերտրոֆիկ կարդիոմիոպաթիա, վիճակ, որի ժամանակ սրտի որոշակի հատված ենթարկվում է հիպերտրոֆիայի առանց ակնհայտ պատճառի[1]։ Սրա արդյունքում սիրտը չի կարողանում արդյունավետ արտամղել արյունը[2]։ Ախտանիշներից են հոգնածության զգացումը, ոտքերի այտուցը, հևոցը[3]։ Այն կարող է արտահայտվել նաև կրծքավանդակի շրջանի ցավերով կամ ուշագնացությամբ։ Բարդությունները ներառում են սրտային անբավարարությունը, սրտի անկանոն ռիթմը և սրտային հանկարծամահությունը[2][4]։
Հիպերտրոֆիկ կարդիոմիոպաթիա | |
---|---|
![]() | |
Տեսակ | անբուժելի/հազվագյուտ հիվանդություն, հազվագյուտ հիվանդություն և հիվանդության կարգ |
Հիվանդության ախտանշաններ | Սրտային անբավարարություն, Հաճախասրտություն, հևոց, այտուց, Հոգնածություն, ցավ և Գլխապտույտ |
Բուժաքննություն | Hypertrophic cardiomyopathy screening? |
Բժշկական մասնագիտություն | սրտաբանություն |
![]() |
Հիպերտրոֆիկ կարդիոմիոպաթիան հիմնականում ժառանգվում է ծնողներից[5]։ Այն կապված է որոշ գեների մուտացիաների հետ, որոնք պայմանավորում են սրտամկանի սպիտակուցների սինթեզը[5]։ Այլ պատճառներ կարող են հանդիսանալ Ֆաբրիի հիվանդությունը, Ֆրիդրեյխի ատաքսիան և որոշ դեղամիջոցների օգտագործումը, օրինակ տակրոլիմուսի[6]։ ՀԿՄ կարդիոմիոպաթիայի տեսակ է, հիվանդությունների խմբի, որն առաջին հերթին ախտահարում է սրտամկանը[2]։ Ախտորոշումը հաճախ ներառում է էլեկտրասրտագրություն, էխոսրտագրություն և սթրես թեստի անցկացում[7]։ Գենետիկ հետազոտություններ նույնպես կարող են կատարվել[7]։
Բուժումն իր մեջ ներառում է բետա-պաշարիչների, միզամուղների և դիզոպիրամիդի օգտագործումը[7]։ Սրտի իմպլանտացվող դեֆիբրիլյատոր կարող է առաջարկվել այն մարդկանց, ում մոտ առկա է սրտի անկանոն ռիթմ[7]։ Վիրահատական միջամտությունը սեպտալ միէկտոմիայի կամ սրտի փոխպատվաստման ձևով կարող է իրականացվել այն մարդկանց, ում մոտ վիճակը չի բարելավվում այլ միջոցառումներով[7]։ Բուժման դեպքում մահվան ռիսկը տարեկական 1 տոկոսից պակաս է[8]։
Հիպերտրոֆիկ կարդիոմիոպաթիայով ախտահարումը հանդիպում է 500 մարդուց 1-ի մոտ[1]։ Կանանց և տղամարդկանց մոտ հանդիպման հաճախականությունը հավասար է[1]։ Հիվանդությունը հանդիպում է բոլոր տարիքային խմբերում[1]։ Հիվանդության 1-ին ժամանակակից նկարագրությունը տվել է Դոնալդ Թեյրը 1958 թվականին[9][10]։