vértice

Substantivo masculino

vértice (sg: vértice; pl: vértices)

1. (Anatomía) e (Medicina) Parte máis alta da bóveda craniana humana.
   • Exemplo: Presentaba lesións desde a mandíbula até o vértice do cranio.
     

1. (Bioloxía) e (Medicina) Prominencia dun órgano.
   • Exemplo: O vértice do pulmón dereito estaba danado.
     

1. (Figurado) Punto máximo de algo.
   • Exemplo: Os meteorólogos aseguran que estamos no vértice da seca.
     

1. (Matemáticas) Punto dunha coordenada no que esta se encontra co seu eixe.
   • Exemplo: Sinalou o vértice da parábola.
     

1. (Xeometría) Punto no que concorren dous lados dun ángulo ou dúas caras dun ángulo poliédrico.
   • Exemplo: Debuxou dous ángulos opostos polo vértice.
     

1. (Xeometría) Punto dun cono, dunha pirámide, etc., que está máis afastado da base.
   • Exemplo: Tivo que calcular a altura desde a base ao vértice da pirámide.
     

Observacións

Na 3ª acepción son sinónimos cima e cume.

Termos relacionados

ángulos opostos polo vértice, vértice xeodésico.