Vespasiano

Caesar Vespasianus Augustus, nado en Falacrinae o 17 de novembro de 9 e finado nas proximidades de Rieti o 23 de xuño de 79, coñecido con anterioridade como Titus Flavius Vespasianus, foi un emperador romano. Subiu ó poder no ano 69, despois de ser nomeado polas lexións de Oriente, en contra do nomeamento de Vitelio. Con este emperador iníciase a dinastía Flavia, destinada a rexer Roma durante un cuarto de século.

Vespasiano

Biografía
Nacemento	17 de novembro de 9 Falacrina (Italia)
Morte	23 de xuño de 79 (69 anos) Aquae Cutiliae (en)
Causa da morte	morte natural
Lugar de sepultura	Roma
9º Emperador romano
21 de decembro de 69 – 24 de xuño de 79 ← Vitelio – Tito Flavio Sabino Vespasiano →
Plebeian aedile (en)
38, 39 –
Pretor
Senador romano
Cónsul romano
Datos persoais
Relixión	Relixión na Roma antiga
Actividade
Ocupación	político, militar
Período de tempo	Alto Imperio Romano, Exipto grecorromano, Era do Exipto romano, Dinastia flaviana (pt) e principado
Carreira militar
Rango militar	legado romano
Outro
Título	Emperador
Familia	Dinastia flaviana (pt) e Flavii Sabini (en)
Cónxuxe	Domitila a Maior
Parella	Caenis
Fillos	Tito Flavio Sabino Vespasiano  () Domitila a Maior Domitila a Menor  () Domitila a Maior Domiciano  () Domitila a Maior
Pais	Tito Flávio Sabino   e Vespásia Pola
Irmáns	Tito Flávio Sabino Flavia Vespasia
Descrito pola fonte	Enciclopedia de Otto Enciclopedia Leksikon Enciclopedia militar Sytin

Vespasiano

Traxectoria

Tivo que realizar un moi difícil labor de pacificación, xa que o Imperio estaba nunha auténtica guerra civil dende os tempos de Nerón. Soubo gañar a lealdade do exército, que tornaría nunha peza chave da gobernabilidade. Puxo orde na administración, dando entrada nela á clase ecuestre, e rematar deste xeito co monopolio dos libertos imposto por Claudio, e restableceu a paz.

As feridas morais e materiais das guerras civís pronto desapareceron e Roma entrou nunha etapa de estabilidade.

En Oriente, puxo fin á rebelión dos xudeus. Tito, vinculeiro de Vespasiano, sufocouna, tomou Xerusalén e destruíu o seu Templo (70). Tamén foi necesario cortar de raíz o intento do outrora fiel Marco Antonio Primo, que se propuña independizarse nas Galias. O exército destas provincias e mailo do Rhin foi redistribuído e Tito foi nomeado o seu prefecto.

Vespasiano tivo bo coidado de manter boas relacions co Senado, ó que consultaba tódolos asuntos e no que sentou numerosos representantes da aristocracia provincial, especialmente de Occidente. A súa política respecto ás provincias foi quen de impulsar a romanización, crear novas colonias e estender os beneficios da cidadanía romana. A latina foille concedida cando menos a 120 municipios de Hispania, o cal implicaba que os seus maxistrados, pertencentes na súa meirande parte á clase media local, accedesen á cidadanía romana ao ano de desempeñar o seu cargo.

A actuación dos gobernadores foi rigorosamente fiscalizada para evitar que fixesen abusos sobre dos naturais do país, o cal sempre acababa con reaccións antirromanas e rebelións.

Tamén na orde económica tratou de sanear as finanzas, despois do período de desorde anterior. Esta política, que lle custou a acusacion da avaricia, non tardou en dar os seus froitos e os Estado pronto puido contar con fondos non só para atender os seus orzamentos normais, senón en acometer ambiciosas obras suntuarias como o templo Capitolino e o famoso anfiteatro Flavio, máis coñecido como Coliseo, edificado en parte sobre da Domus Aurea de Nerón, que fora derrubada.

O emperador non quixo correr riscos en aventuras exteriores e renunciou a calquera expansión. A súa preocupación fundamental foi o reforzamento das fronteiras. A conquista dos Campos Decumates, unha rexión xermánica comprendida entre os ríos Danubio e Rhin, explícase como unha zona de seguridade para garantir o dominio sobre as provincias limítrofes.

Tito Flavio Vespasiano morreu no ano 79, despois de ter asociado ao seu fillo Tito ao goberno.

Imperio Romano
Segue a: Vitelio	Vespasiano (69-79)	Precede a: Tito
	Dinastía Flavia