Premio Espiral Maior de Poesía

O Premio Espiral Maior de Poesía, créase en 1992 por Edicións Espiral Maior dirixido a autores noveis, menores de 35 anos e sen obra publicada. O premio carece de dotación económica e consiste na publicación da obra pola editorial convocante.

A partir de 1999 o premio ábrese a todos os creadores (teñan ou non obra publicada e independentemente da idade). Dende o ano 2006 concédese tamén a obras en idioma portugués e Ámbito Cultural de El Corte Inglés respáldao con 12.000 euros, que o converten nun dos máis dotados de toda a Península Ibérica.

Gañadores

• 1992: Rafael Lema, Cemiterio das gaivotas.
• 1993: Martín Veiga, Das últimas ruínas.
• 1994: Francisco Souto, Thanatos ou as árvores do incesto.
• 1995:
  • Cristina Cabada, Sombra acesa.
  • Accésit: Anxos Romeo, A estatua.
• 1996: Emma Couceiro, Humidosas.
• 1997: Carlos Penela, As linhages do frio.
• 1998: Mário Herrero Valeiro, No limiar do silêncio.
• 1999: Manuel Forcadela, Morte do fadista.
• 2000: Charo Pita, Desde Arcadia para Govinda.
• 2001: Estíbaliz Espinosa, Número e.
• 2002: Xoán Xosé García, In-ventos.
• 2003: Luísa Villalta, En concreto.^[1]
• 2005: Manuel Darriba, Vostede non sabe con quen está a falar.

• 2006:
  • Xavier Seoane, Para unha luz ausente.
  • Accésit: Jorge Reis-Sá, Livro de estimação.
• 2007: Yolanda Castaño, Profundidade de campo.
• 2008: Amadeu Baptista, Açougue.^[2]
• 2009: Rosa Alice Branco, O gado do Senhor.^[3]

Notas

1. "Luisa Villalta gana el premio Espiral Maior de Poesía con un homenaje poético a A Coruña". La Voz de Galicia (en castelán). 25 de xaneiro de 2004.
2. "O portugués Amadeu Baptista faise co Premio de Poesía Espiral Maior". El Correo Gallego. 25 de xullo de 2008.
3. Axencia Galega de Noticias (24 de xullo de 2009). "La poetisa portuguesa Rosa Alice Branco gana el Premio de Poesía Espiral Maior". El Progreso (en castelán).