Mar de Beaufort

O mar de Beaufort (inglés: Beaufort Sea, francés: mer de Beaufort) é un mar marxinal do océano Ártico,^[1] situado en América do Norte ao norte dos Territorios do Noroeste, do Yukón e de Alasca e ao oeste das Illas Árticas do Canadá. A súa extensión é de ao redor de 450 000 km². Recibiu o seu nome polo hidrógrafo irlandés sir Francis Beaufort (1774-1857).

Mar de Beaufort

(en) Beaufort Sea (fr) mer de Beaufort (ik) Taġiuq
Tipo	mar
Epónimo	Francis Beaufort
Parte de	Océano Ártico
Localización
País da cunca	Canadá
División administrativa	Alasca, Estados Unidos de América
72°N 137°O
Composto por	Estreito de McClure (pt) Illa de Banks Point Barrow (pt) Illa Prince Patrick
Afluentes	Colville River (en) ,Firth River (en) ,Kongakut River (en) ,Kuparuk River (en) ,Río Mackenzie ,Sagavanirktok River (en) ,Anderson River (en) ,Clarence River (en)
Características
Altitude	0 m
Profundidade	máximo: 4.683 m Media: 1.004 m
Superficie	178.000 km²

Historia

O almirantado inglés foi quen con máis énfase buscou o ansiado Paso do Noroeste, e tras comprobar que non había ningún paso a través do continente, probou a través do estreito de Bering feito para o cal nomeou en 1825 a Frederick William Beechey (1796-1856) comandante do balandro HMS Blossom, cunha tripulación dun centenar de homes, cuxa misión era alcanzar o estreito e unha vez alí, xirar cara ao leste ata enlazar con dúas expedicións que buscaban o paso polo oeste: unha por terra, desde o río Mackenzie, comandada por John Franklin (1786-1847) (que se fará soado ao desaparecer con toda a súa tripulación na tristemente expedición perdida de Franklin); e outra por mar, desde o estreito do Príncipe Rexente, ás ordes de William Edward Parry (1790-1855), que non puido progresar debido ao xeo.

Beechey chegou ao estreito de Bering en xullo de 1826 e seguiu navegando cara ao norte, dobrando punta Barrow (Alasca) (71°24′31″N 156°27′30″O); Beechey foi, por tanto, o primeiro occidental que navegou, apenas unhas millas, polo mar de Beaufort.

A costa continental, o bordo meridional do mar de Beaufort, foi recoñecido desde terra por Franklin na súa expedición de recoñecemento de 1824-26, na que ía acompañado por George Back (1796-1878), o naturalista John Richardson (1787-1865) e o explorador canadense Peter Warren Dease (1788-1863). Descenderon o río Mackenzie e exploraron o tramo de costa oriental do Beaufort ata chegar á Prudhoe Bay.

O primeiro occidental do que se ten constancia de que navegou por completo as augas do mar de Beaufort foi, no ano 1850, o oficial naval e explorador británico Robert McClure (1807-73), comandando o HMS Investigator, nunha das expedicións do almirantado á procura da expedición perdida de Franklin. Nesa expedición McClure foi o primeiro que logrou completar o Paso do Noroeste, aínda que parte do traxecto fíxoo a pé e en zorras.

Xeografía

O mar de Beaufort está limitado, ao noroeste por unha liña que conecta punta Barrow (Alasca) con Lands End na illa do Príncipe Patrick; ao oeste polas costas occidentais da illa do Príncipe Patrick e a illa de Banks, pertencente ao arquipélago ártico canadense; e ao sur pola costa continental.

O río Mackenzie desauga neste mar, do mesmo xeito que outros cursos menores. Supón un importante hábitat para baleas e paxaros, e aínda continúa sendo unha zona relativamente virxe, e libre do tráfico comercial.

O mar está completamente conxelado durante a maior parte do ano, cubrindo a capa de xeo permanente o seu parte norte durante todo o ano.

O mar de Beaufort é tamén o lugar no que se supón que existen significativas reservas de petróleo baixo o leito do mar, como continuación das reservas existentes nas zonas próximas o río Mackenzie e North Slope.^{[Cómpre referencia]}. Foi explorado por petroleiras na década de 1960, empezando a operar a primeira plataforma petrolífera en 1986 (Amauligak Project).

Delimitación da IHO

A máxima autoridade internacional en materia de delimitación de mares, a Organización Hidrográfica Internacional («International Hydrographic Organization, IHO), considera o mar de Beaufort como un mar. Na súa publicación de referencia mundial, «Limits of oceans and seas» (Límites de océanos e mares, 3ª edición de 1953), asígnalle o número de identificación 13 e defíneo da forma seguinte:

No norte.
Unha liña desde punta Barrow, Alasca, ata Lands End, na illa do Principe Patrick (76°16' N, 124°08' O).
No leste.
Desde Lands End, a través da costa suroeste da illa do Principe Patrick, ata punta Griffiths, desde alí unha liña ata o cabo do Principe Alfred, o extremo noroccidental da illa de Banks, logo a través da súa costa oeste ata o cabo de Kellet, o extremo suroeste, e desde alí unha liña ata o cabo Bathurst, na parte continental.

Limits of oceans and seas, páx. 9.^[2]

Notas

1. John Wright (30 novembro 2001). Psychology Press, ed. The New York Times Almanac 2002. p. 459. ISBN 978-1-57958-348-4. Consultado o 29 de novembro do 2010.
2. «On the North.
   A line from Point Barrow, Alaska, to Lands End, Prince Patrick Island (76°16' N, 124°08' O).
   On the East.
   From Lands End through the Southwest coast of Prince Patrick Island to Griffiths Point, thence a line to Cape Prince Alfred, the Northwestern extreme of Banks Island, through its West coast to Cape Kellet, the Southwestern point, and thence a line to Cape Bathurst on the mainland (70°36' N, 127°32' W)».
   A versión orixinal, en inglés, está dispoñible en liña no sitio oficial da «International Hydrographic Organization» en: https://epic.awi.de/id/eprint/29772/1/IHO1953a.pdf.

Véxase tamén

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Mar de Beaufort

Ligazóns externas

• Mar de xeo no mar de BeaufortArquivado 01 de outubro de 2006 en Wayback Machine. en NASA Earth Observatory.
• CAC (Civil Applications Committee)/USGS Global Fiducials Program, páxina web con descrición científica e visor de mapas interactivos de alta resolución de series temporais de imaxes.