Kriegsmarine

Kriegsmarine ("Mariña de Guerra") foi a designación usada para a mariña de Alemaña entre 1935 e 1945, durante o réxime nazi, substituíndo o tradicional nome Reichsmarine (Mariña do Imperio). A Kriegsmarine foi un dos tres corpos oficiais da Wehrmacht (forzas armadas), xunto co Heer (exército) e a Luftwaffe (forza aérea).

Bandeira da Kriegsmarine.

Historia

Orixes

Polos termos do Tratado de Versalles, Alemaña só podía posuír unha armada formada por 15.000 persoas, seis grandes buques de non máis de 10.000 toneladas, seis cruceiros, doce destrutores, doce torpedeiros e ningún submarino. Porén, xa antes da toma do poder polos nazis o rearmamento naval alemán comezara coa botadura do primeiro acoirazado de peto, o Deutschland, en 1931.

Cando os nazis chegaron ao poder en 1933, Adolf Hitler comezou a ignorar a maioría das restricións do tratado e acelerou o rearmamento de Alemaña. O acordo naval anglo-xermano do 18 de xuño de 1935 permitiulle a Alemaña construír unha armada equivalente ao 35% da tonelaxe dos barcos de superficie británicos, e un 45% da tonelaxe de submarinos; os acoirazados estaban limitados a non máis de 35.000 toneladas. Ese mesmo ano a Reichsmarine foi renomeada como Kriegsmarine.

Rearmamento

Despois da ocupación de Checoslovaquia, Alemaña abandonou todas as pretensións de adherencia a tratados que limitasen a súa armada.

O programa de construción naval alemá, bautizado como Plan Z, ultimouse en 1938, e planeaba construír uns 800 barcos entre 1939 e 1947. Este incluía a construción de: dez acoirazados e cruceiros de batalla, catro portaavións, 15 cruceiros pesados (Panzerschiffe), 44 cruceiros lixeiros, 158 destrutores e torpedeiros, 249 submarinos e numerosas embarcacións menores. Pretendíase tamén acadar uns 200.000 homes na Kriegsmarine.

Debido á cantidade de esforzos que esixía o programa, e a que tamén o exército e a forza aérea estaban aumentando os seus efectivos, este non se atopaba moi avanzado cando estoupou a segunda guerra mundial. De feito, a súa posta en práctica só comezaría en xaneiro de 1939 cando foron botados tres acoirazados da "Clase H" e dous cruceiros lixeiros da "Clase M". Para o 1 de setembro dese ano, a armada tiña só unha forza de 78.000 persoas, e aínda non estaba preparada para adoptar un papel protagonista na guerra. Coas expectativas postas nunha rápida vitoria alemá por terra, o Plan Z foi atrasado e os seus recursos iniciais foron redireccionados para a construción de U-boats.

Segunda guerra mundial

Os feitos máis importantes da segunda guerra mundial onde participou a Kriegsmarine durante o primeiro ano de guerra foi a Batalla do Río da Prata e o afundimento do HMS Royal Oak e o HMS Courageous. A Batalla do Atlántico comezaría ese ano, aínda que a frota de submarinos alemá estaba paralizada pola escaseza de bos portos dende os cales atacar os barcos aliados.

En abril de 1940, a principal acción onde actuou foi a invasión de Noruega, onde sufriu perdas moi importantes, incluíndo o cruceiro pesado Blücher, afundido pola fortaleza costeira de Oscarsborg no Oslofjord (fiorde de Oslo), e dez destrutores perdidos na Batalla de Narvik. A Kriegsmarine afundiría tamén un bo número de buques ingleses, incluíndo o portaavións HMS Glorious.

As perdas na campaña norueguesa fixeron que só uns poucos barcos pesados estivesen preparados para actuaren na planeada, aínda que nunca levada a cabo, invasión de Gran Bretaña, a chamada Unternehmen Seelöwe (Operación León Mariño), no verán de 1940. Despois da caída de Francia e da conquista de Noruega, a frota de submarinos alemáns foi levada máis preto das rutas británicas no Atlántico. Ao principio, os convois mercantes británicos carecían de escoltas equipados con rádar; polo tanto, os submarinos eran moi difíciles de detectar durante os seus ataques de superficie nocturnos. Ese ano foi por esas razóns un dos máis exitosos, debido á cantidade de mercantes afundidos en comparación cos submarinos perdidos.

Italia entrou na guerra en xuño de 1940, e nese momento comezaría a Batalla do Mediterráneo. Dende setembro de 1941 ata maio de 1944, 62 submarinos alemáns foron enviados a ese novo escenario. Estes submarinos afundiron 24 grandes buques ingleses (incluíndo 12 destrutores, 4 cruceiros, 2 portaavións e 1 acoirazado) e 94 mercantes. Ningún dos submarinos do Mediterráneo volverían ás súas bases ao final da guerra, sendo todos eles afundidos, ben polo inimigo ou polas súas propias tripulacións.

O acoirazado Bismark en Hamburgo no ano 1940.

En 1941 o Bismarck, un dos catro modernos acoirazados alemáns, afundiu o HMS Hood mentres patrullaba polo Atlántico buscando convois mercantes. Malia todo, o Bismarck sería cazado polas superiores forzas británicas e sería alcanzado gravemente polo torpedo dun avión e afundido antes de que puidese enfrontarse con dous acoirazados británicos.

Ao longo da guerra a Kriegsmarine foi responsable da artillaría costeira, que protexía os grandes portos e as zonas importantes de costa e tamén se encargou da artillaría antiaérea que protexía os devanditos portos.