Geostationary Operational Environmental Satellite

Geostationary Operational Environmental Satellite, máis coñecidos como GOES, é unha serie de satélites meteorolóxicos estadounidenses dependentes da NOAA, situados en órbita xoestacionaria. O primeiro GOES foi lanzado en 1974 e desde entón a serie foi cambiando e mellorando, podendo dividirse en varias familias de satélites. Os tres primeiros GOES foron coñecidos inicialmente como Synchronous Meteorological Satellite (SMS), cambiándose posteriormente a súa denominación.^[1]

Un dos primeiros satélites GOES.

SMS 1 e 2 e GOES 1, 2 e 3

Foron os primeiros satélites meteorolóxicos xeoestacionarios. Estabilizábanse mediante xiro a 100 r.p.m., tiñan forma cilíndrica con 190,5 cm de diámetro e 230 cm de altura e un mastro de 83 cm cun magnetómetro no extremo. Cada satélite levaba a bordo un radiómetro para lonxitudes de onda visibles e infravermellas (VISSR, Visible Infrared Spin-Scan Radiometer), que proporcionaba información da cuberta de nubes tanto no lado diúrno como no nocturno do planeta e podía medir a temperatura da terra e da atmosfera. Tamén dispoñían dun monitor da contorna espacial (SEM, Space Environmental Monitor) para medir a cantidade de protóns e electróns e o fluxo de raios X solares, así como os campos magnéticos. Os satélites usaban tanto a UHF como a banda S para transmitir telemetría e recibir comandos. As dúas primeiras unidades denomináronse Synchronous Meteorological Satellite, e a denominación GOES foi usada a partir da terceira unidade, usando ás veces letras en lugar de números (GOES A, B e C). Foron lanzados entre 1974 e 1978, todos a bordo de foguetes Delta 2914. GOES 3 foi desactivado en xuño de 2016, despois de 38 anos de servizo. O satélite foi usado moito despois do fallo do seu instrumento VISSR como enlace coa base Amundsen-Scott do polo sur.^[2][1]

GOES 4, 5, 6, G e 7

Tamén denominados GOES D, E, F, G e H. Usaban o bus HS-371, estabilizábanse mediante xiro e levaban un instrumento VISSR mellorado, así como un sondador atmosférico no visible e infravermello (VAS, Visible and Infrared Atmospheric Sounder) para medir a temperatura vertical da atmosfera, proporcionando información sobre a súa estrutura tridimensional. VAS tiña unha resolución de 0,9 km no visible e de 6,9 km no infravermello. Ao igual que a anterior familia, tamén levaban un instrumento SEM para monitorizar a contorna espacial. GOES 7 tamén era capaz de reenviar sinais de transmisores de emerxencia de avións e buques en perigo na frecuencia de 406 MHz. Todos foron lanzados mediante Delta 3914 entre 1980 e 1987. GOES G foi destruído durante o lanzamento polo fallo do foguete portador.^[3][1]

GOES 8, 9, 10, 11 e 12

Tamén denominados GOES I, J, K, L e M. A diferenza dos anteriores, estabilizábanse nos tres eixos. Usaban o bus SSL-1300 de Space Systems Loral. Foron lanzados entre 1994 e 2001, os tres primeiros mediante Atlas I e os dous últimos mediante Atlas IIA. Entre os instrumentos de a bordo se inclúe unha nova cámara para o visible e o infravermello e un novo sondador para temperaturas verticais, así como un novo instrumento SEM.^[4][1]

GOES 13, 14, 15 e 16

Tamén denominados GOES N, O, P e Q. Estabilízanse nos tres eixos e usan o bus BSS-601 de Boeing. Foron lanzados entre 2006 e 2010 usando Delta IV, cancelándose o GOES 16. Esta serie proporciona máis precisión na localización de tormentas e outros fenómenos.^[5][1]

GOES 16, 17, 18 e 19

Tamén denominados GOES R, S, T e U. Estabilízanse nos tres eixos e usaban o bus A2100A de Lockheed Martin. As tres primeiras unidades foron lanzados entre 2016 e 2022 usando Atlas V.^[6][1]

GOES U espera ser lanzado como tarde en 2025 como remprazamento de SOHO.^[7]

Historial de lanzamentos

Misión[1][2][3][4][5]	Data de lanzamento[1][2][3][4][5]	Foguete lanzador[1][2][3][4][5]	Notas[1][2][3][4][5]
SMS 1	17 de maio de 1974	Delta 2914	Éxito
SMS 2	6 de febreiro de 1975	Delta 2914	Éxito
GOES 1	16 de outubro de 1975	Delta 2914	Éxito
GOES 2	16 de xuño de 1977	Delta 2914	Éxito
GOES 3	16 de xuño de 1978	Delta 2914	Éxito
GOES 4	9 de setembro de 1980	Delta 3914	Éxito
GOES 5	22 de maio de 1981	Delta 3914	Éxito
GOES 6	28 de abril de 1983	Delta 3914	Éxito
GOES G	3 de maio de 1986	Delta 3914	Fallo
GOES 7	26 de febreiro de 1987	Delta 3914	Éxito
GOES 8	13 de abril de 1994	Atlas I	Éxito
GOES 9	23 de maio de 1995	Atlas I	Éxito
GOES 10	25 de abril de 1997	Atlas I	Éxito
GOES 11	3 de maio de 2000	Atlas IIA	Éxito
GOES 12	23 de xullo de 2001	Atlas IIA	Éxito
GOES 13	24 de maio de 2006	Delta IV M	Éxito
GOES 14	27 de xuño de 2009	Delta IV M	Éxito
GOES 15	4 de marzo de 2010	Delta IV M	Éxito
GOES 16	19 de novembro de 2016	Atlas V	Éxito
GOES 17	1 de marzo de 2018	Atlas V	Éxito
GOES 18	1 de marzo de 2022	Atlas V	Éxito

Notas

1. Mark Wade (2020). "GOES" (en inglés). Consultado o 2 de maio de 2020.
2. Gunter Dirk Krebs (2020). Gunter's Space Page, ed. "SMS 1, 2 / GOES 1, 2, 3" (en inglés). Consultado o 1 de maio de 2020.
3. Gunter Dirk Krebs (2020). Gunter's Space Page, ed. "GOES 4, 5, 6, G, 7" (en inglés). Consultado o 2 de maio de 2020.
4. Gunter Dirk Krebs (2020). Gunter's Space Page, ed. "GOES 8, 9, 10, 11, 12" (en inglés). Consultado o 2 de maio de 2020.
5. Gunter Dirk Krebs (2020). Gunter's Space Page, ed. "GOES N, O, P, Q" (en inglés). Consultado o 2 de maio de 2020.
6. Gunter Dirk Krebs (2020). Gunter's Space Page, ed. "GOES R, S, T, U" (en inglés). Consultado o 2 de maio de 2020.
7. "SOHO, los 25 años en órbita de todo un pionero". www.esa.int (en inglés). Consultado o 2020-12-03.

Véxase tamén

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Geostationary Operational Environmental Satellite

Outros artigos

• Delta 2914
• Delta 3914
• Delta IV
• Atlas V