Foramen magnum

Foramen magnum, forame magno ou burato occipital, son os nomes do orificio maior do cranio, situado na súa parte posteroinferior (base do cranio), a través do cal se establece a continuidade do sistema nervioso central, continuando o bulbo raquídeo cara ao raque.

Óso occipital. Vista interior.

É o burato máis importante das diversas aberturas ovaladas ou circulares da base do cranio (foramina), a través do cal o bulbo raquídeo (unha extensión da medula espiñal) entra e se desenvolve no cranio.

Á parte da transmisión do bulbo raquídeo e as súas membranas (meninxes), o burato occipital tamén permite a saída do nervio accesorio (XI), e a entrada das arterias vertebrais, as arterias espiñais (anterior e posterior), a membrana tectoria e os ligamentos alares.

Importancia

Unha das grandes diferenzas anatómicas do ser humano cos demais homínidos é o ángulo da articulación do atlas co foramen magnum; nos seres humanos, o burato é máis inferior que nos outros homínidos, nos que o atlas articula nun plano oblicuo co foramen magnum, mentres que no home o plano desta articulación é paralela ao chan. Na evolución do home, canto máis abaixo estivera o burarto occipital máis ergueira era a posición da especie, o que implicaba un maior bipedismo.

Así, nos seres humanos, os músculos do colo (incluíndo o músculo occipito-frontal) non necesitan seren tan fortes como para manter a cabeza ergueita. A posición comparativa do burato nos primeiros homínidos é útil para determinar o grao de confort dunha determinada especie, mentres camiñaba sobre dúas extremidades (bipedismo) no canto de facelo sobre as catro (cuadrupedismo).^[1][2]

Galería de imaxes

• 
  Ilustración do occipital (cara exterior)
• 
  Ilustración da base do cranio (cara interior)
• 
  Ilustración da base do cranio (cara superior)
• 
  Fotografía da base do cranio
• 
  Foramen magnum

Notas

1. Arsuaga, J. L., Martinez, I., Lorenzo, C., Gracia, A., Muñoz, A., Alonso, O. e Gallego, J. (1999): "The human cranial remains from Gran Dolina Lower Pleistocene site (Sierra de Atapuerca, Spain)". Journal of Human Evolution, 37: 431-457.
2. Arsuaga, J. L. e Martínez, I. (1998): La especie elegida. Madrid: Ediciones Temas de Hoy. ISBN 978-84-7880-909-7

Véxase tamén

Bibliografía

• Cela Conde, Camilo José e Ayala, Francisco, J. (2001): Senderos de la evolución humana. Madrid: Alianza Editorial.

Outros artigos

• Evolución humana

Ligazóns externas

• Roche Lexicon (en inglés e alemán) consultada o 9/3/2012.
• Vista da cara inferior do cranioArquivado 04 de febreiro de 2012 en Wayback Machine. consultada o 9/3/2012.