From Wikipedia, the free encyclopedia
A Escola Peripatética foi un círculo filosófico da Grecia antiga que seguía basicamente as ensinanzas de Aristóteles, o fundador. Fundada no c. 336 a. C. 336 a. C., cando Aristóteles abriu a primeira escola filosófica no Liceo de Atenas, durou até o século IV . "Peripatético" (en grego clásico περιπατητικός), é a palabra grega para 'camiñante' ou 'itinerante'.[1] Chamábanse peripatéticos (ou 'os que andan') os discípulos de Aristóteles, debido ao hábito do filósofo de ensinar ao aire libre, camiñar lendo e dando conferencias, baixo os portais cubertos do Liceo, coñecidos como peripates, ou baixo árbores que o rodeaban.
A escola sempre tivo unha orientación empírica, en oposición á Academia platónica, moito máis especulativa. Esta característica acentúase cando Teofrasto asume a dirección.
O membro máis famoso da Escola peripatética despois de Aristóteles foi Estratón de Lámpsaco, que incrementou os elementos naturais da filosofía de Aristóteles e adoptou unha forma de deísmo.
Outros membros destacados da escola peripatética foron Aristóxeno de Tarento, Sátiro o Peripatético, Eudemo de Rodas, Andrónico de Rodas, Critolau, Alexandre de Afrodisias ou Temistio.
A visión filosófica de Aristóteles caracterízase polo esforzo por captar a realidade dun xeito unitario (contra o dualismo de Platón) e, ao mesmo tempo, polo intento de restituír as causas últimas de todo o que é mutable e continxente a un único principio transcendente. Con este propósito, Aristóteles postula catro causas fundamentais: a materia e a forma (para explicar a estrutura intrínseca das realidades corpóreas), o axente e o propósito (para explicar a orixe das cousas e o seu dinamismo).
Use estes principios para resolver todos os problemas principais:
Problema cosmolóxico: composición hilomórfica de todas as cousas, é dicir, todas elas están constituídas por materia e forma, que se atopan na relación de potencia e acto; teoloxía: o dinamismo das cousas e o seu devir son provocados polo primeiro Motor inmóbel, que é o seu fin último.
Problema antropolóxico: o home non é só alma, como afirmaba Platón, senón que é o resultado da unión substancial da alma e do corpo, o primeiro concibido como forma e o segundo como materia; porén, a alma comprende un elemento espiritual, divino e inmortal.
Ao final da antigüidade clásica os filósofos Simplicio e Boecio comentaron sobre Aristóteles nos séculos V-VI.[Cómpre referencia] Despois disto, aínda que as súas obras se perderon na Europa Occidental, mantivéronse no leste onde foron incorporadas á filosofía islámica primitiva. Algúns dos maiores filósofos peripatéticos da tradición filosófica islámica foron Al-Kindi (Alkindus), Al-Farabi (Alpharabius), Avicena (Ibn Sina) e Averroes (Ibn Rushd). No século XII, as obras de Aristóteles comezaron a traducirse ao latín e xurdiu a filosofía escolástica. Tomás de Aquino retomou o ton e complexión dos escritos de Aristóteles, os comentarios de Averroes e os escritos de Avicena.[2]
Na serie catalá Merlí, emitida na TVG, o grupo de estudantes de bacharelato toma como nome "Os peripatéticos do século XXI" desde o comezo da serie, en referencia a esta escola.[3] O mesmo lema tiña sido empregado noutros contextos.[4]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
