Dinastía aiúbida

A dinastía aiúbida^[1] (en árabe: الأيوبيون al-Ayyūbīyūn; en kurdo: خانەدانی ئەیووبیان Xanedana Eyûbîyan) foi unha dinastía musulmá de orixe kurda^[2][3][4] fundada por Saladino e centrada no Exipto. A dinastía gobernou grandes partes do Oriente Medio durante os séculos XII e XIII. Saladino converteuse en visir do Exipto fatimita en 1169, antes de abolir os fatimitas en 1171. Tres anos despois, proclamouse sultán após a morte do seu mestre, o gobernante zenguita Nur ad-Din.^[5] Durante a seguinte década, os aiúbidas lanzaron conquistas ó longo da rexión e en 1183, os seus dominios abranguían o Exipto, a Siria, a alta Mesopotamia, o Hejaz, o Iemen e a costa do norte da África até a fronteira da actual Tunisia. A maioría dos estados cruzados, caeron baixo o poder de Saladino despois da súa vitoria na batalla de Hattin, en 1187, inclusive o Reino de Xerusalén. Porén, os cruzados recuperaron o control da liña costeira da Palestinea na década de 1190.

Dinastía aiúbida

ئەیووبیەکان (ckb) al-Ayyūbīyūn (ar)
Epónimo	Najm ad-Din Ayyub (en)
Localización
Capital	O Cairo
Poboación
Lingua oficial	lingua kurda
Relixión	Sunnismo
Xeografía
Parte de	historia medieval de Exipto
Datos históricos
Precedido por	Califato fatimí
Creación	1171
Disolución	1341 (Gregoriano)
Organización política
Forma de goberno	monarquía
Moeda	dinar de ouro