From Wikipedia, the free encyclopedia
Os cantos e romances de cego son cancións interpretados por unha persoa ‑muller ou home, cego ou non‑ que cantaba cun marcado acento gutural ou nasal e que, normalmente, posuía unha postura característica coa cabeza deitada para un lado[1].
Os instrumentos típicos destes cantos son o violín ou a zanfona, e ás veces levaban acompañantes (en ocasións levando estes percusión) e así xuntos ían ás festas e romarías, lugares de encontro da nosa xeografía co soporte inconfundible das súas historias e sucesos, mesmos crimes, moi popular sobre todo cando noutrora non existían os medios de comunicación de masas.
Os temas destes cantos son moi variados: crimes de paixóns, agresións á orde habitual, relatos da vida de sentenciados, de acontecementos notorios, incestos, amores e aventuras, de presos, de milagres e de santos milagreiros, de contos e rumores, de curas e criadas, de bandidos, de homes e mulleres valentes, relacións fantásticas, historias locais cheas de realismo que caricaturizaban os personaxes célebres...
No século XIX os medios de comunicación eran moi minoritarios e os cegos eran, dalgunha maneira, os cronistas que traían novas ás aldeas e poboacións. As persoas invidentes levaban un ou varios cartelóns grandes, chamados maltrañas, que representaban imaxes do relato que ía cantando o intérprete. No cartelón, o “moinante" (rapaz ou persoa que levaba a maltraña e guiaba ao cego) ía sinalando co punteiro o debuxo do texto que relataba o cantor e o texto escrito correspondente que acostumaba estar na parte inferior do debuxo.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
