From Wikipedia, the free encyclopedia
O baixo continuo (do it.: basso continuo, en ocasións aparece abreviado b. c.) consiste nunha codificación da harmonía. A súa orixe data do período barroco, que por iso adoita ser denominado época do baixo continuo ou como ben din período do baixo continuo. Ao empregar esta técnica, o compositor crea a voz de baixo pero non especifica o contrapunto ou os acordes do ripieno, que deixa a cargo do ou dos intérpretes. O baixo continuo pode estar cifrado, con cifras anotadas que representan a posición das notas dos acordes correspondentes, para guiar ao executante.
 | As referencias deste artigo non teñen un formato correcto. Podes colaborar editándoas como se indica nesta páxina. Pode axudar a mellorar este artigo e outros en condicións semellantes. |
O baixo continuo é executado por un ou varios instrumentos, tipicamente un instrumento polifónico e armónico (é dicir, capaz de producir acordes ou polifonía) como os instrumentos de teclado (clavicordio, pianoforte, clavecín, órgano) ou outros como a arpa e o laúde, coa voz de baixo simultaneamente a cargo dun instrumento de tesitura grave como o violoncello, fagot, viola dá gamba, contrabaixo e nalgunhas ocasións contrafagot.
Tamén recibe o nome de acompañamento simultáneo.
O baixo continuo tivo a súa orixe en certos métodos postos en práctica no século XVI, cando algunhas composicións corais (como os motetes) eran acompañadas polo órgano a través dunha técnica que consistía en improvisar os acordes que mellor se aviñan á harmonía do conxunto. O seu antecedente foi o basso seguente.
Esta técnica chegou ao seu pleno desenvolvemento nos dous séculos seguintes e é característica do Barroco, onde foi utilizada polos principais compositores como Bach, Händel ou Vivaldi. Nese período alcanzou un grao de madurez excepcional, trasladándose ao dominio da música de cámara e de orquestra. Perdeu importancia coa chegada do clasicismo.
Os tratados provenientes das distintas capitais musicais italianas son unha importante fonte de información. Tamén consideramos fontes alemás que reforzan as prácticas italianas:
Os principais textos que estudan a tradición francesa de baixo continuo son os seguintes:
P. ex.: do en terceira-quinta (así se le o cifrado) corresponde ao acorde do - mi - sol (do maior).
P, ex.: mi en sexta corresponde ao acorde mi - sol - do ou ben mi - do - sol , ambos son o mesmo acorde: do maior.
P. ex.: sol en cuarta-sexta corresponde ao acorde de do maior.
P. ex.: do en sétima é do - mi - sol - sib.
P. ex.: mi en quinta-sexta corresponde ao acorde de do maior con sétima.
P. ex. en do maior: sol - sib - do - mi.
No exemplo de do maior, sib estaría no baixo.
Os accidentes refírense á tonalidade sobre a cal a música está escrita. Así, en Do maior, 7 sobre unha nota do significa do-mi-sol-si; mentres que en do-menor, o mesmo 7 sobre unha nota do significa do-mib-sol-sib;
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
