From Wikipedia, the free encyclopedia
A arquitectura isabelina (Elizabethan architecture en inglés) é o termo dado á arquitectura renacentista en Inglaterra, durante o reinado da raíña Isabel I chamado período isabelino (finais do século XVI e principios do século XVII).[1]
O período corresponde ao manierismo e comezos do Barroco en Italia, ao Renacemento tardío en Francia e ao Herreriano ou manierismo clasicista durante a Unión Ibérica.
Estilisticamente seguiu a arquitectura Tudor (que pode considerarse gótico tardío) e tivo continuidade no século XVII a través da chamada arquitectura palladiana, tamén de influencia italiana, introducida por Ínigo Jones.
A arquitectura renacentista chegou a Inglaterra durante o reinado de Isabel I, xa que se estendeu aos Países Baixos, onde, entre outras características, adquiriu versións do frontón holandés, e as cintas flamengas con deseños xeométricos adornan as paredes e as paredes. Ambas estas características pódense ver nas torres de Wollaton Hall e de novo na Montacute House. Esta foi tamén a época na que as casas inglesas adoptaron algúns conceptos italianos como ter unha longa galería como sala de recepción principal. En Inglaterra o Renacemento tendeu a manifestarse en grandes casas cadradas altas como Longleat House. Estes edificios tiñan moitas veces torres simétricas que deixan entrever a evolución da arquitectura fortificada medieval.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
