Arnulfo I de Flandres

Arnulfo I de Flandres, tamén chamado Arnulfo o Grande, Arnulfo o Rico ou aínda Arnulfo o Vello, nado c. 873 e finado o 27 de marzo de 965, foi conde de Flandres desde 918 ata 958, e de novo despois da morte do seu fillo Balduíno III de Flandres do 961 ao 965.

Arnulfo I de Flandres

Biografía
Nacemento	889 (Gregoriano)
Morte	27 de marzo de 965 (75/76 anos)
Lugar de sepultura	Saint Peter's Abbey (en)
Actividade
Ocupación	político
Orde relixiosa	Orde de San Bieito
Outro
Título	Count of Boulogne (en)
Familia	Casa de Flandres
Cónxuxe	Adela de Vermandois (934 (Gregoriano)–)
Fillos	Egbert of Flanders, Elstrude de Flandre, Liutgarde of Flanders, Hildegard of Flanders, Balduíno III de Flandres
Pais	Balduíno II de Flandres   e Elfrida de Wessex
Irmáns	Adalolfo de Bolonha
Descrito pola fonte	Allgemeine Deutsche Biographie (pt)

Traxectoria

Ao comezo do seu goberno, situouse do lado carolinxio e apoiou a Carlos o Simple durante a batalla de Soissons (923). Despois apoiou o Raúl de Borgoña contra o duque normando Rollo. En 928 Sigfrido o Danés (Sigfrido I de Guines) e os seus normandos apoderáronse de Guînes, e Arnulfo renunciou ao contraataque e entregou á súa filla Elftruda en matrimonio ao pirata normando, ao que investiu como conde de Guines, vasalo do conde de Flandres.

Tratando de ampliar o seu dominio, tomou entre outros o castelo de Mortagne (no Pais de Tournai) en 931. En 933, á morte do seu irmán Adalulfo, fíxose cargo da rica abadía de Saint-Bertin, que atribuirá en 943 a Xerardo, xa abade de San Pedro de Gante, reservándose, con todo, Calais para el mesmo.

Orixinalmente aliado de Hugo o Grande e do futuro emperador e rei de Xermania Otón I contra o carolixio Lois IV, chamado Lois IV de ultramar, conquistou Montreuil ao seu lexítimo conde Herluíno, que este recuperou coa axuda. do duque Guillerme I de Normandía, coñecido como Guillerme Espada Longa. En 942, durante unha entrevista en Pecquigny, Arnulfo instigou o asasinato de Guillerme^[1], e logo creouse unha coalición contra o seu herdeiro^[2]. Ricardo I de Normandía, na que entraron Otón I e Lois IV, convertéronse nun fiel aliado dos cales.

Seguindo os consellos de Arnulfo, Otón cerca Rouen. Pero foi un fracaso, resentido polo rei de Xermania, que no cerco perdeu ao seu sobriño. Sentindo que os seus aliados estaban comezando a volverse contra el, Arnulfo partiu^[3]. Enfurecido, Otón invadiu os estados do seu antigo aliado. Gante foi destruído. Otón construíu o "Novum Castrum" cuxa garda foi entregada a Wichmann II de Gante e cavou a "foxa otoniana" delimitando as posesións imperiais en Flandres. Finalmente reconciliados, Otón deixou a soberanía feudal do castro a Arnulfo, que casou a súa filla Lutgarda con Wichmann. Montreuil foi adquirida definitivamente en 948. Mentres tanto, tamén foi tomada Arras (932). Despois foi adquirida tamén Douai (Castrum Duacum) en 950, onde o conde fixo erixir a Colexial de Saint-Amé.

En 958, o conde de Flandres convoca unha asemblea dos Estados en Gante, momento no que transfire o goberno do condado ao seu fillo Balduíno III de Flandres. Despois da morte temperá deste último, e tendo o seu neto Arnulfo II só doce anos (961), retomou o cargo de conde. Morreu tres anos e medio despois, á venerábel idade de 92 anos, tendo aínda aumentado o condado co dominio eclesiástico de Lambres, prometido polo bispo de Cambrai a cambio da súa axuda contra os gremios rebeldes de Cambrai.

Fundou a igrexa de Torhout; estableceu un capítulo en San Donato de Bruxas; e construíu a capela de San Xoán en Gante. Chamou a San Xerardo de Brogne a reformar varios mosteiros nos seus estados: as dúas abadías de Gante (Saint-Bavon e Saint-Pierre), e as de Saint-Bertin, Saint-Omer e Saint-Amand.

Familia

Fillo de Balduíno o Calvo e Elftruda, Ælfthryth ou Elfrida de Wessex.

Liderico ?

Odacro

Balduíno I de Flandres

Balduíno II de Flandres

Lois o Piadoso

Carlos II o Calvo

Xudit de Baviera

Xudit de Francia

Eudes de Orleans

Ermentruda de Orleáns (filla de Eudes de Orleáns)

Engeltruda de Fézensac

Arnulfo I de Flandres

Ecgberht de Wessex

Aethelwulf de Wessex

Redburga ?

Alfredo o Grande

Oslac ?

Osburga

Ælfthryth

Æthelred Mucel

Ealhswith

En 934, selando a súa reconciliación con Heriberto II de Vermandois, o seu pai casou con Adela de Vermandois (ou Alix de Vermandois ) (c. 915-960), filla deste último e Adela de Francia. Tiveron 5 fillos:

• Elftruda, nada preto de 932, casou en 964 con Sigfrido I de Guines (? 965), señor de Guines. Tiveron dous fillos:
  • Ardulfo I de Guines (c. 966 - despois de 996).
  • Hawisa de Guines (c. 958-? ).
• Hildegarda (934-990) casou arredor de 943 con Teodorico II de Holanda (ou Dirk II de Holanda) (930 - 988), conde de Frisia Occidental. Tiveron tres fillos:
  • Arnulfo de Frisia Occidental (Gante 951 - 993), conde de Frisia.
  • Egberto de Trier (951 - 993), chanceler imperial e arcebispo de Trier.
  • Herlinda (953 - 1012), abadesa de Egmont e Bennebrock.
• Egberto (937-953).
• Lutgarda (938 - 964), casou con 950 con Wichmann II de Gante, conde de Hamaland e Gante. Tiveron catro fillos:
  • Teodorico I de Gante (despois do 950-?), Conde de Gante.
  • Wichmann de Gante (despois do 951-? ).
  • Adela de Gante (v. 955 -1017).
  • Lutgarda de Gante (v. 955-? ).
• Balduíno III (940-962), conde de Flandres, casado con Matilde Billung (? - 1008). Tiveron un fillo:
  • Arnulfo II de Flandres (aproximadamente 961 - 30 de marzo de 987).

Notas

1. O primeiro volume das grandes crónicas de Francia, páxina 935
2. O primeiro volume das grandes crónicas de Francia, páxina 936
3. O primeiro volume das grandes crónicas de Francia, páxina 940

Véxase tamén

Bibliografía

• Biographie nationale de Belgique, conde Arnoul I
• Le premier volume des grandes chroniques de France - Ed. Paulin París - 1836
• Enciclopédie des gens du monde: répertoire universel des sciences . . ., Tomo 11 - 1839
• Philippe Le Bas, Francia, dictionnaire encyclopédique, 1842
• Jean Baptiste François Hennebert, Histoire générale de la province d'Artois, tomo 2, 1788