física francesa (1706 - 1749) From Wikipedia, the free encyclopedia
Émilie de Breteuil, Marquesa de Châtelet, nada en 1706 e finada en 1749, foi unha física francesa.[1][2][3][4]
,_Marquise_du_Châtelet_-_NMDrh_796_-_Nationalmuseum.jpg)  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | (fr) Gabrielle-Émilie Le Tonnelier de Breteuil 17 de decembro de 1706 París, Francia |
| Morte | 10 de setembro de 1749 (42 anos) Lunéville, Francia |
| Causa da morte | embolia pulmonar |
| Lugar de sepultura | Eglise Saint Jacques Lunéville (en)  |
| Actividade | |
| Campo de traballo | Matemático, física, filosofía e matemáticas |
| Ocupación | matemática, salonnière, tradutora, ensaísta, física, filósofo da linguaxe, filósofa |
| Membro de | |
| Profesores | Alexis Claude de Clairaut (pt) |
| Influencias | |
| Obra | |
Obras destacables
| |
| Arquivos en | |
| Familia | |
| Cónxuxe | Florent-Claude du Chastelet (1725–) |
| Parella | Jean-François de Saint-Lambert Voltaire |
| Fillos | Louis Marie Florent du Châtelet (  ) Florent-Claude du Chastelet |
| Pais | Louis Nicolas Le Tonnelier de Breteuil e Gabrielle-Anne de Froulay |
Sinatura  | |
| Descrito pola fonte | Pequeno Dicionario Enciclopédico de Brockhaus e Efron Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron Forgotten Women: The Scientists (en) , (p.156-159) |
  | |
A filla do Barón de Breteuil naceu o 17 de decembro de 1706. Casou co Marqués do Chatelet-Lomont en 1725. Foi boa lingüista, música e matemática, e fondamente interesada na metafísica.[5]
Autodidacta, Gabrielle-Émilie le Tonnelier de Breteuil, Marquesa do Chatelet, foi amante do filósofo francés Voltaire, con quen mantivo tamén relacións profesionais. Tivo relacións no campo da física con Maupertuis, e traduciu a Leibniz e Newton, engadindo comentarios e explicacións en pasaxes difíciles.
Escribiu Institutions de physique (1740), Dissertation sur la nature et la propagation du feu (1744), Doutes sur les religions révélées, e no 1756 publicou unha tradución dos Principia Mathematica de Newton.
Cando comezou a intimar con Voltaire estaba practicamente separada do seu marido. É considerada como unha pensadora orixinal, aínda que máis coñecida pola súa relación con Voltaire. En 1748, deixou a Voltaire por un soldado-poeta, Jean François de Saint-Lambert, oficial da garda do Rei Stanislaw I de Polonia. Morreu polas complicacións subseguintes ó nacemento do seu fillo o 10 de setembro de 1749.
En 1736, Mme du Châtelet leu e traduciu A fábula das abellas de Bernard Mandeville. En realidade non realizou unha simple tradución, xa que omitiu algunhas seccións, engadiu material (indicándoo claramente) e escribiu un Prefacio no que expresou os seus puntos de vista sobre a posición das mulleres e en concreto defendeu a necesidade da educación feminina.[6]
En 1737 a Academia das Ciencias francesa propuxo como tema do seu premio anual a natureza e propagación do lume. Voltaire decidiu presentarse e discutiu o seu traballo con Émilie. Con todo, esta non estaba de acordo con algunha das ideas do filósofo, polo que comezou a elaborar o seu propio traballo sen contarllo. O traballo de Voltaire, que podía utilizar o laboratorio, era máis experimental, mentres que o de Émilie, que non podía facer experimentos, era máis deductivo. Con todo, ambos os estudos compartían algúns trazos, como a influencia de Herman Boerhaave e de Robert Boyle e o rexeitamento do cartesianismo ortodoxo.[7]
Cando se soubo que ningún dos dous conseguira o premio (que foi outorgado a Euler), Émilie contou a Voltaire que ela tamén era autora dunha memoria. Ambos consideraron que se viron prexudicados polo cartesianismo imperante na Academia, que rexeitaba ao grupo de newtonianos do que eran membros. Con todo, Voltaire pediu a Réaumur, por entón secretario da Academia, que publicase o traballo de Mme du Châtelet, co argumento de que dita publicación serviría ao mesmo tempo para dar a coñecer un traballo meritorio e recoñecer o valor singular dunha muller. Finalmente, en 1739, a Academia publicou a súa obra e a de Voltaire xunto coa dos autores que foran premiados.[7]
A memoria sobre o lume de Émilie constaba de cento corenta páxinas e mostraba os seus estudos sobre os físicos anteriores. Nela utilizou os seus coñecementos sobre Leibniz, especialmente a distinción entre fenómenos e propiedades inseparables da substancia. Na segunda parte da memoria tratou as leis da propagación do lume, para o que tivo en conta os principios leibnizianos das forzas vivas. Nesta obra aparecían dúas importantes ideas obtidas só pola reflexión, sen apoio experimental: a atribución á luz e á calor dunha causa común, e a afirmación de que os raios de distintas cores non proporcionan o mesmo grao de calor.[4]
As Institutions de Physique foi a obra que deu a coñecer a Mme du Châtelet como intelectual e a que lle daría o recoñecemento do mundo científico. Aínda que *Émilie presentouna como unha introdución actualizada á física para o seu fillo Louis Marie Florent,[7] en realidade tratábase dun amplo e profundo tratado que ofrecía o estado da física na súa época, e no que mostraba a súa posición respecto de Newton, pero tamén sobre Leibniz, algo moi novo entre os científicos franceses. De feito, Leibniz non era moi valorado no seu medio intelectual, e o mesmo Voltaire criticou o interese de Émilie por este autor. Con todo, ela apreciaba en Leibniz o seu modo de razoamento preciso e severo, así como o seu optimismo cósmico e intelectual que defendía un mundo perfecto e explicable racionalmente. Émilie cría que podía facer comprensible as filosofías de Leibniz e de Newton e dalas a coñecer en Francia, onde o panorama intelectual estaba dominado polos cartesianos[7] e por iso, inspirándose na Monadoloxía, acolle a noción de vis viva.
Mme du Châtelet consideraba que a importancia que Newton outorgaba ao momento (que se calcula multiplicando a masa pola velocidade) era excesiva. En cambio, defendía o concepto de vis viva de Leibniz (que hoxe chamariamos enerxía cinética), que se calcula como o produto da masa polo cadrado da velocidade. Desta maneira, opoñíase case heréticamente tanto ás posicións newtonianas como ás cartesianas, que adoptaran o momento como unha verdadeira medida do movemento.Inicialmente, apoiara a posición newtoniana nunha nota do seu traballo sobre a natureza do lume, pero cando esta obra ía ser publicada pediu á Academia que eliminase a nota ou que incluíse unha fe de erratas ao final. Como a Academia non fixo caso do seu requirimento, defendeu a súa posición nas Institutions de physique.[8] O libro estivo suxeito a outra polémica: a provocada por König, a súa preceptor nese momento e leibniziano convencido, que reivindicou a autoría da obra aducindo que Émilie redactáraa a partir das leccións que el elaborara para explicarlle as teorías do filósofo alemán. Aínda que tanto Voltaire como Maupertuis saíron na defensa da marquesa, no seu momento algúns creron a König, como Frederico II ou Mme de Graffigny.[7] Aínda que na actualidade o libro carece de interese científico, na primeira metade do século XVIII tivo o mérito de entrar no debate entre newtonianos, leibnizianos e cartesianos con coñecemento de causa e mostraba o profundo coñecemento da autora sobre a física da súa época.[7] A obra valeulle ser nomeada membro da Academia das Ciencias de Boloña en 1746.[8]
As Institutions de Phisique provocaron un debate entre Émilie e os partidarios de Descartes e a súa teoría, oposta tanto ao concepto de forza viva de Leibniz como á atracción de Newton. O debate iniciouno un membro da Academia, o físico cartesiano Dortous de Mairan, que publicou en París unha resposta á crítica de Émilie ao cartesianismo. Á súa vez, a marquesa publicou unha nova resposta en Bruxelas, na que se reafirmaba nas súas opinións. Este foi o primeiro debate científico público entre un home e unha muller.[8]
O Discurso sobre a felicidade foi escrito entre 1745 e 1748, cando Mme du Châtelet e Voltaire romperan a súa relación amorosa, aínda que seguían conservando unha gran amizade.[9] Émilie apenas falou desta obra na súa correspondencia, a diferenza do que afacía facer, polo que se supón que gardou o texto e non pensou publicalo. Despois da súa morte, o texto pasou a mans de Saint- Lambert, o seu último amante, que pensou publicalo en 1762 xunto con obras doutros importantes autores referidas ao mesmo tema. Con todo, Louis Marie Florent, o fillo de Émilie, impediuno, polo que a obra non viu a luz ata 1779. Este opúsculo, ademais de inscribirse na tradición do pensamento dos libertinos franceses, no seu espírito mundano e no seu epicureísmo aristocrático representados por Sur lle Bonheur de Fontenelle, mostraba a influencia de obras de autores ingleses como as de Locke ou o Ensaio sobre o home de Alexander Pope.[7]
En 1736, Mme du Châtelet e Voltaire, que estudaran matemáticas e física co newtoniano Maupertuis anos atrás, retomaron estes estudos en Cirey. Ela entón comezou a traducir do latín os Philosophiae naturalis principia mathematica de Newton para elaborar unha versión en francés comentada.[7] En 1745 retomou a tradución e o ano seguinte outorgóuselle o Privilexio Real para imprimila. Utilizou a terceira edición en latín dos Principía, que se publicou en Londres en 1726 por H. Pemberton baixo a supervisión de Newton.[10] Ademais, engadiu á tradución extensos comentarios e suplementos que facilitaban moito a comprensión.[4] Cando en 1749 soubo que estaba embarazada intuíu que o parto podería ter un final tráxico, polo que se apresurou a terminar o seu manuscrito, traballando contra reloxo. Conseguiu envialo á Biblioteca Real o mesmo día en que morreu, só seis despois do parto.[8] Unha parte desta obra publicouse en 1756 baixo a dirección de Clairaut cun prefacio escrito por Voltaire, que máis tarde, en 1759, publicou a obra completa. É a única tradución completa da obra de Newton dispoñible en francés e considerada aínda a versión de referencia neste idioma.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
