Remove ads
Os ácidos micólicos son ácidos graxos de cadea longa que se encontran nas paredes celulares dun grupo de bacterias chamadas micoladas (mycolata), entre as que está Mycobacterium tuberculosis, o axente causante da tuberculose. Son o principal compoñente da parede celular destas bacterias. Malia o seu nome (coa raíz mico), os ácidos micólicos non están bioloxicamente relacionados cos fungos; o seu nome débese á aparencia filamentosa destas bacterias a grande aumento. A presenza de ácidos micólicos na parede celular tamén lles dá unha característica morfoloxía grosa ou "cordada" (con aspecto de corda). Os ácidos micólicos foron illados inicialmente por Stodola et al. en 1938 a partir dun extracto de M. tuberculosis.
Os ácidos micólicos están compostos por dúas cadeas: unha cadea beta-hidroxi máis longa, e unha cadea lateral alfa-alquilo máis curta. Cada molécula contén entre 60 e 90 átomos de carbono. O número exacto de carbonos varía segundo a especie e pode usarse como axuda para a identificación. A maioría dos ácidos micólicos tamén conteñen varios grupos funcionais.
Remove ads
M. tuberculosis produce tres tipos principais de ácidos micólicos: alfa-, metoxi-, e ceto-. Os ácidos alfa-micólicos comprenden polo menos o 70% dos ácidos micólicos presentes no microorganismo e conteñen varios aneis de ciclopropano. Os ácidos metoxi-micólicos, que conteñen varios grupos metoxi, comprenden entre o 10% e o 15% dos ácidos micólicos do microorganismo. O restante 10% a 15% dos ácidos micólicos son ácidos ceto-micólicos, os cales conteñen varios grupos cetona.
A presenza de ácidos micólicos dálle a M. tuberculosis moitas características que a fan resistente a moitos tratamentos médicos.[1] Danlle á bacteria unha maior resistencia aos danos químicos e á deshidratación, e impiden a actividade efectiva dos antibióticos hidrofóbicos. Ademais, os ácidos micólicos permítenlle á bacteria crecer facilmente no interior dos macrófagos (que as fagocitaron), ao facelas indetectables polo sistema inmunitario do hóspede. A biosíntese de micolatos é crucial para a supervivencia e patoxénese de M. tuberculosis. A vía de síntese e os encimas utilizados coñécense en detalle.[2][3][4] A vía ten cinco pasos, que se resumen como segue:[5]
- Síntese de ácidos graxos de cadea recta saturados de 26 carbonos polo encima ácido graxo sintase-I (FAS-I) para proporcionar a rama α-alquilo dos ácidos micólicos.
- Síntese de ácidos graxos de 56 carbonos polo encima FAS-II para proporcionar o esqueleto de meromicolato.
- Introdución de grupos funcionais á cadea de meromicolato por parte de numerosas ciclopropano sintases.
- Reacción de condensación catalizada pola policétido sintase Pks13 entre a rama α e a cadea de meromicolato antes da redución final polo encima corynebacterineae micolato redutase A (CmrA)[6] para xerar o ácido micólico definitivo.
- Transferencia de ácidos micólicos ao arabinogalactano e outros aceptores como a trehalosa por medio do complexo do antíxeno 85.
As vías da ácido graxo sintase-I e a ácido graxo sintase-II produtoras de ácidos micólicos están ligadas polo encima beta-cetoacil-(proteína portadora de acilos) sintase III, xeralmente designada mtFabH. Novos inhibidores deste encima poderían potencialmente usarse como axentes terapéuticos.
Os ácidos micólicos mostran interesenates propiedades de control das inflamacións. Os ácidos micólicos promoven unha clara resposta toleroxénica en asma experimental.[7] Porén, os extractos naturais son quimicamente heteroxéneos e inflamatorios. Por síntese orgánica, poderían obterse puros os diferentes homólogos das mesturas naturais e probar a súa actividade biolóxica. Unha subclase demostrou ser un supresor moi bo da asma, funcionando cun modo de acción totalmente novo. Esrtes compostos están agora baixo investigación. Unha segunda subclase desencadea a resposta inmunitaria celular (de Th1 e Th17), polo que se están a facer estudos para usar esta subclase como un adxuvante para a vacinación.
A estrutura exacta dos ácidos micólicos parece estar moi ligada á virulencia do organismo, xa que a modificación de grupos funcionais da molécula pode levar a unha atenuación do crecemento in vivo. Ademais, os individuos con mutacións nos xenes responsables da síntese de ácido micólico mostran unha alteración das estruturas con forma de corda.
Remove ads
Un estudo internacional probou que o delamanid (OPC-67683), un novo axente derivado do nitro-dihidro-imidazooxazole, que inhibe a síntese de ácido micólico, ten unha potente actividade contra as cepas resistentes ás drogas de M. tuberculosis tanto in vivo coma in vitro.[8]
Os ácidos micólicos de membros do xénero Rhodococcus, outro membro do grupo das bacterias con ácido micólico, difiren en varios aspectos dos que presenta M. tuberculosis.[9] Non conteñen grupos funcionais, pero no seu lugar poden ter varios enlaces insaturados. Existen dous perfís diferentes de ácidos micólicos de Rhodococcus. O primeiro ten entre 28 e 46 átomos de carbono con ningún ou un enlace insaturado. O segundo ten entre 34 e 54 átomos de carbono con de 0 a 4 enlaces insaturados. Sutcliffe (1998) propuxo que están ligados ao resto da parede celular por moléculas de arabinogalactano.[10]
Remove ads
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
Remove ads