![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/8/89/Iyul%2527skaya_1917_demonstraciya_v_Petrograde.jpg/640px-Iyul%2527skaya_1917_demonstraciya_v_Petrograde.jpg&w=640&q=50)
Xornadas de Xullo
From Wikipedia, the free encyclopedia
As Xornadas de Xullo de 1917 foi o nome que recibiron as protestas armadas apoiadas polos anarcocomunistas e os bolxeviques, finalmente fracasadas, que trataron de derrocar o Goberno provisional ruso e traspasar o poder aos soviets (consellos) en xullo dese ano. Estas protestas producíronse ao mesmo tempo que tiña lugar unha crise gobernamental pola dimisión dos ministros kadetes do Goberno, o que deixou a xestión da crise en mans dos dirixentes defensistas do Soviet de Petrogrado, principalmente dos menxeviques.[1]
Xornadas de Xullo | |
---|---|
![]() Manifestantes durante as Xornadas de Xullo en Petrogrado | |
Revolución Rusa de 1917 | |
Manifestacións antigobernamentais en Petrogrado, ![]() | |
Data | 3 de xulloxul./ 16 de xullo de 1917greg. - 6 de xulloxul./ 19 de xullo de 1917greg. |
As protestas, debidas a unha mestura de descontento polo empeoramento da situación económica, axitación radical e oposición á reanudación das operacións militares entre outros factores, producíronse no medio dunha crise gobernamental desencadeada pola dimisión dos ministros kadetes.[2] As manifestacións foron un síntoma do amplo descontento co desempeño do Goberno de coalición social-liberal e do desexo de que o soviet tomase a iniciativa na aplicación de reformas.[1]
As marchas, multitudinarias, sucedéronse ao longo de tres días nos que os manifestantes, atizados por algúns cadros socialrevolucionarios de esquerda, anarquistas e bolxeviques, esixiron con vehemencia pero inutilmente aos dirixentes do Soviet de Petrogrado que derrocasen o Goberno de coalición social-liberal e tomasen o poder, coa intención de poñer en marcha amplas reformas. O rexeitamento frontal dos socialistas moderados a aceptar esta esixencia e a falta dunha dirección política alternativa fixeron fracasar as protestas, apoiadas no último momento e con bastante reticencia pola dirección bolxevique. A falta de apoio ás manifestacións nas provincias, o das tropas da fronte ao Soviet e o apoio tardío dalgunhas unidades militares da capital a este tras publicarse dubidosas acusacións de connivencia de Lenin cos alemáns permitiron aos dirixentes do Soviet poñer fin ás protestas e recuperar o control da capital.
O esmagamento do intento de golpe de Estado supuxo un debilitamento temporal do partido de Lenin que, con todo, rexurdiu con forza a finais de verán e quedou rehabilitado durante o golpe de Kornílov a comezos de setembro. O Soviet de Petrogrado, cúspide do sistema de consellos do país instaurado durante a Revolución de Febreiro e controlado polos socialistas moderados, negouse a tomar o poder como esixían os manifestantes, contribuíndo decisivamente ao fracaso da tentativa. O resultado das protestas supuxo unha vitoria pírrica para os defensistas, que gozaban aínda dun apoio maioritario para as súas posicións nas provincias; ante a falta de reformas e a imposibilidade de formar unha nova coalición que as puxese en marcha, a súa forza foise tornando en debilidade ao longo do verán e do outono.[3]