![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/9/98/Outer_Space_Treaty_parties.svg/langgl-640px-Outer_Space_Treaty_parties.svg.png&w=640&q=50)
Tratado do Espazo Exterior
From Wikipedia, the free encyclopedia
O Tratado do Espazo Exterior, Tratado do Espazo Ultraterrestre ou, formalmente, o Tratado sobre os principios que rexen as actividades dos Estados na exploración e utilización do espazo ultraterrestre, incluíndo a Lúa e outros corpos celestes, é un tratado multilateral que constitúe a base da lei espacial internacional. Negociado e redactado baixo os auspicios das Nacións Unidas, foi aberto á sinatura nos Estados Unidos, Reino Unido e Unión Soviética o 27 de xaneiro de 1967, entrando en vigor o 10 de outubro de 1967. Na data de 2021, 111 países son partes do tratado, incluíndo todas as principais nacións con viaxes espaciais, en tanto que outros 23 son asinantes.[1]
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/9/98/Outer_Space_Treaty_parties.svg/640px-Outer_Space_Treaty_parties.svg.png)
O Tratado do Espazo Exterior foi impulsado polo desenvolvemento de mísiles balísticos intercontinentais (ICBM) na década de 1950, que podían alcanzar obxectivos a través do espazo exterior. O lanzamento do Sputnik, o primeiro satélite artificial da Unión Soviética, en outubro de 1957, e unha carreira armamentística posterior cos Estados Unidos, aceleraron as propostas para prohibir o uso do espazo exterior con fins militares. O 17 de outubro de 1963, a Asemblea Xeral da ONU aprobou por unanimidade unha resolución que prohibía a introdución de armas de destrución masiva no espazo. Durante unha sesión da Asemblea Xeral en decembro de 1966 debatéronse varias propostas para un tratado de control de armas que rexe o espazo ultraterrestre, que culminou coa elaboración e adopción do Tratado do Espazo Exterior no xaneiro seguinte.[2]
As principais disposicións do Tratado do Espazo Exterior inclúen a prohibición de armas nucleares no espazo; limitar o uso da Lúa e de todos os demais corpos celestes apenas para fins pacíficos; establecendo que o espazo debe ser explorado e utilizado libremente por todas as nacións; e impedindo que calquera país reclame a soberanía sobre o espazo sideral ou calquera corpo celeste. Aínda que prohibe o establecemento de bases militares, a proba de armas e a realización de manobras militares sobre corpos celestes, o tratado non prohibe expresamente todas as actividades militares no espazo, o establecemento de forzas espaciais militares ou a colocación de armas convencionais no espazo.[3][4]
Basándose en gran medida no Tratado da Antártida de 1961, o Tratado do Espazo Exterior tamén se centra en regular determinadas actividades e evitar a competencia e explotación sen restriccións que poidan dar lugar a conflitos.[5] En consecuencia, é en gran parte silencioso ou ambiguo en actividades espaciais recentemente desenvolvidas como a minería lunar e de asteroides.[6][7] Non obstante, o Tratado do Espazo Exterior é o primeiro e máis fundamental instrumento legal da lexislación espacial, e os seus principios máis amplos que promoven o uso civil e pacífico do espazo seguen sustentando iniciativas espaciais multilaterais como a Estación Espacial Internacional e o Programa Artemis.[8][9][10]