Superfluidez
Estado da materia non clásico / From Wikipedia, the free encyclopedia
A superfluidez é un estado da materia (non clásico) caracterizado pola ausencia total de viscosidade (o cal o diferencia dunha substancia moi fluída, a cal tería unha viscosidade próxima a cero, pero non exactamente igual a cero), de maneira que, nun circuíto pechado, fluiría interminabelmente sen fricción.
Un fluído neste estado denomínase superfluído.
A superfluidez foi descuberta en 1937 por Piotr Kapitsa, John F. Allen e Don Misener, e o seu estudo denomínase hidrodinámica cuántica.
É un fenómeno físico que ten lugar a moi baixas temperaturas, cerca do cero absoluto, límite en que cesa toda actividade. Un inconveniente é que case todos os elementos conxelan a esas temperaturas.
Tamén é unha propiedade de varios outros estados exóticos da materia que foron teorizados en astrofísica, física de alta enerxía e nas teorías da gravidade cuántica.[1]
Pero hai unha excepción: o helio. Existen dous isótopos estábeis do helio, o helio-4 (que é moi común) e o helio-3, que é raro e se produce na desintegración beta do tritio en reactores nucleares. Tamén se encontra na superficie da Lúa, arrastrado até alí polo vento solar.
Os dous isótopos compórtanse de modos moi diferentes, o cal serve para examinar os efectos das dúas estatísticas cuánticas:[2]
- a estatística de Fermi-Dirac, á que obedecen as partículas de spin semienteiro, e
- a estatística de Bose-Einstein, seguida polas partículas de spín enteiro.