Regra de Allen
From Wikipedia, the free encyclopedia
A regra de Allen é unha lei da ecoxeográfica formulada por Joel Asaph Allen en 1877,[2][3] na que afirma que os animais adaptados a climas fríos teñen as extremidades máis curtas que os animais adaptados a climas quentes.
Máis especificamente, afirma que a relación da superficie corporal/volume para animais homeotermos varía coa temperatura media do hábitat ao que está adaptados (ou sexa, a relación é baixa en climas fríos e alta en climas quentes).