![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/6/61/Dajia-shuo-Putonghua-2817.jpg/640px-Dajia-shuo-Putonghua-2817.jpg&w=640&q=50)
Pinyin
From Wikipedia, the free encyclopedia
O pinyin (拼音, pīnyīn) ou hanyu pinyin (caracteres simplificados: 汉语拼音; pinyin: hànyǔ pīnyīn) significa literalmente notación fonética da lingua chinesa é un sistema de transcrición mediante o alfabeto latino (romanización) dos caracteres chineses segundo a pronuncia estándar do putonghua ou chinés unificado estándar, oficial na República Popular Chinesa. Posiblemente resulte máis difícil para os occidentais que a máis común Wade-Giles, pero dada a súa oficialidade na China, é cada vez máis utilizada.
![]() |
Este artigo amosa escritos chineses. Sen o soporte axeitado, o texto pode mostrar símbolos sen sentido, coma caixas, marcas e outros. |
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/6/61/Dajia-shuo-Putonghua-2817.jpg/640px-Dajia-shuo-Putonghua-2817.jpg)
O Hanyu Pinyin aprobouse en 1958 e adoptouse en 1979 polo goberno da República Popular da China. Substituíu a sistemas anteriores de romanización, tales como o Wade-Giles (1859), que se modificou en 1892, e o Pinyin do Sistema Postal, e tamén substituíu o Zhuyin como o método de instrución fonética chinesa na China Continental. O Hanyu Pinyin adoptouse en 1979 pola Organización Internacional de Estandarización (ISO) como a romanización estándar do chinés moderno (ISO-7098:1991). Foi tamén aceptado polo goberno de Singapur, pola Biblioteca do Congreso dos Estados Unidos, así como tamén por outros organismos internacionais. Tornouse igualmente útil para a dixitación de textos da lingua chinesa nos computadores.