Periferias de Grecia

As rexións administrativas de Grecia, denominadas periferias (en grego: περιφέρειες), son trece (nove no Continente e catro grupos de illas), entidades administrativas de primeiro nivel do país, cada unha composto por varias unidades de segundo nivel, orixinalmente prefecturas e desde 2011, unidades rexionais.

Historia

As rexións actuais establecéronse en xullo de 1986 (o Decreto Presidencial que as establece oficialmente foi asinado en 1987), por decisión do entón ministro do Interior Menios Koutsogiorgas como entidades administrativas un segundo nivel, como complemento das prefecturas (Lei 1622/1986).^[1] Antes de 1986, existía unha división tradicional en amplas rexións xeográficas rexións xeográficas históricas (γεωγραφικά διαμερίσματα), que, con todo, a miúdo era arbitraria; non todas as rexións histórico-xeográficos tradicionais pre-1986 tiñan órganos administrativos oficiais. Aínda que as rexións posteriores a 1986 baséanse principalmente nas divisións anteriores, que son xeralmente máis pequenas e, nalgúns casos, non se solapan coas definicións tradicionais: por exemplo, a rexión de Grecia Occidental, que non tiña precedente analóxico, comprende o territorio pertencente á península do Peloponeso e a rexión tradicional de Grecia Central.

Como parte dun proceso descentralización inspirada polo entón ministro do Interior Alekos Papadopoulos ("Proxecto Kapodistrias"), se lles outorgou máis poderes na reforma Kapodistrias de 1997 aos gobernos locais e rexionais. Eles transformáronse en entidades totalmente separadas polo Programa Kallikratis de 2010 (Lei 3852/2010), que entrou en vigor o 1 de xaneiro de 2011. Nos cambios de 2011, o secretario xeral designado polo goberno (γενικός γραμματέας) foi substituído por un gobernador rexional elixido polo pobo (περιφερειάρχης) e un consello rexional (περιφερειακό συμβούλιο) con mandato de 5 anos. Moitos poderes das prefecturas, que tamén foron abolidas ou reformadas en unidades rexionais, transferíronse a nivel rexión. Os órganos rexionais do goberno central foron á súa vez substituídos por sete administracións descentralizadas, agrupadas dunha a tres rexións en virtude dun secretario xeral nomeado polo goberno.

Lista de rexións administrativas

	Ática / Αττική Grecia Central / Στερεά Ελλάδα Macedonia Central / Κεντρική Μακεδονία Creta / Κρήτη Macedonia Oriental e Tracia / Ανατολική Μακεδονία και Θράκη Epiro / Ήπειρος Illas Xónicas / Ιόνια νησιά Exeo Setentrional / Βόρειο Αιγαίο Peloponeso / Πελοπόννησος Exeo Meridional / Νότιο Αιγαίο Tesalia / Θεσσαλία Grecia Occidental / Δυτική Ελλάδα Macedonia Occidental / Δυτική Μακεδονία
Mapa mostrando as modernas rexións de Grecia

Ademais das trece periferias, ao bordo da rexión de Macedonia centralexiste unha pequena rexión autónoma, o Monte Athos (Ayion Oros, Montaña Sagrada), un estado monástico baixo a soberanía grega. Atópase na máis oriental das tres grandes penínsulas que sobresaen no Exeo na península Calcídica.

	Rexión Administrativa	Capital	Superficie (km²)	Poboación (residentes)	Poboación Densidade (residentes/km²)	Produto interior bruto (millón €)	Produto interior bruto per capita (€)
1	Ática	Atenas	3.808	3.812.330	1001´11	110.546	28.997
2	Grecia Central	Lamia	15.549	546.870	35´17	10.537	19.007
3	Macedonia Central	Tesalónica	18.811	1.874.590	99´66	32.285	16.559
4	Creta	Heraklion	8.336	621.340	74´54	11.243	18.421
5	Macedonia Oriental e Tracia	Komotini	14.157	606.170	42´82	9.265	15.272
6	Epiro	Ioannina	9.203	336.650	36´58	5.079	14.221
7	Illas Xónicas	Corfú	2.307	206.470	89´50	4.130	17.726
8	Exeo Setentrional	Mytilene	3.836	197.810	51´57	3.330	16.638
9	Peloponeso	Tripoli	15.490	581.980	37´57	9.809	16.580
10	Exeo Meridional	Ermoupoli	5.286	308.610	58´38	7.646	24.828
11	Tesalia	Lárisa	14.037	730.730	52´06	11.608	15.772
12	Grecia Occidental	Patras	11.350	680.190	59´93	10.659	14.332
13	Macedonia Occidental	Kozani	9.451	282.120	29´85	5.506	18.786

Véxase tamén

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Periferias de Grecia

1. Ν.1622/86 «Τοπική Αυτοδιοίκηση - Περιφερειακή Ανάπτυξη - Δημοκρατικός Προγραμματισμός», (ΦΕΚ 92/τ.Α΄/14-7-1986)