Patróns xeométricos islámicos
From Wikipedia, the free encyclopedia
Os patróns xeométricos islámicos desenvolvéronse ao longo dos séculos, sobre todo na decoración de edificacións islámicas, que tenden a evitar o uso de imaxes figurativas (aniconismo) e noutros tipos de arte.
Consisten a miúdo en deseños sobre combinacións de cadrados e círculos repetidos, que poden estar superpostos e entrelazados, do mesmo xeito que os arabescos —cos que con frecuencia se combinan—, para formar patróns intricados e complexos, incluída unha ampla variedade de teselado. Estes poden constituír a decoración completa, poden formar un marco para motivos florais ou adornos caligráficos, ou pode colocarse no fondo ao redor doutros motivos. A complexidade e a variedade de patróns utilizados foron evolucionando de estrelas e tabletas simples no século IX, a través dunha variedade de patróns de seis a trece puntas no século XIII, e finalmente tamén incluíron estrelas de catorce e dezaseis puntas no século XVI.
Os patróns xeométricos preséntanse nunha variedade de formas na arte e a arquitectura islámica, como as alfombras tipo kilim, os patróns girih persas e os azulexos zellige marroquís, as bóvedas decorativas de muqarna (tamén chamadas mocárabes), as celosías de pedra con perforacións de jali, a cerámica, o coiro, as vidreiras, a madeira e o metal.
O interese nos patróns xeométricos islámicos aumentou no Occidente contemporáneo, tanto entre os artesáns e artistas como M. C. Escher no século XX, como entre matemáticos e físicos como Peter Lu e Paul Steinhardt, que no 2007 afirmaron de maneira controversial que os cambios no santuario Darb-e Imam de Isfahán poderían xerar patróns case periódicos como a Teselación de Penrose.