Orfandade
From Wikipedia, the free encyclopedia
Un orfo (do grego ὀρφανός) é un neno cuxos pais están ausentes ou mortos, ou o abandonaron. Unha definición legal utilizada nos Estados Unidos de América é: alguén privado a través de "a morte ou a desaparición, por abandono ou deserción, ou a separación ou a perda, de ambos os pais". O seu uso común está referido a nenos (ou a animais novos) que perderon ambos os pais. Sobre esta base os medio-orfos son os que teñen un pai aínda vivo.
A Real Academia Galega define o concepto de orfandade como:
Estado da persoa menor de idade que perdeu a seus pais ou a un deles.[1]
O abandono é o estado en que quedan os fillos pola morte dos seus pais ou dun dos dous, a pesar de vivir coa súa familia, considérase orfo aquel que está descoidado, abandonado e que non pode valerse por si mesmo para remediar o seu abandono ou falta de compaña e agarimo.
Nalgunhas especies animais, onde normalmente o pai abandona a nai e os mozos durante ou antes do nacemento, os mozos serán chamados orfos cando a nai faleza, independentemente da condición do pai.