![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/a/af/Illustration_HLA-A.png/640px-Illustration_HLA-A.png&w=640&q=50)
HLA-A
From Wikipedia, the free encyclopedia
O HLA-A é un grupo de antíxenos leucocitarios humanos (HLA) que están codificados no locus HLA-A, que está localizada no brazo p posición 21.3 do cromosoma 6 humano.[1]
MHC de clase I, A | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
(heterodimero) | ||||||||||
![]() Illustración do HLA-A | ||||||||||
Tipo de proteína | Proteína transmembrana | |||||||||
Función | Presentación de péptidos para o recoñecemento inmune | |||||||||
|
O locus HLA-A consta de varios centos de xenes diferentes e varios miles de variantes alélicas. É fundamental para a resposta inmunitaria controlada polas células T citotóxicas contra virus e outros patóxenos intracelulares. Como cada xene HLA-A ten unha afinidade por péptidos lixeiramente distintos, certos HLA-As están asociados cun incremento do risco ou progresión máis rápida ou incremento da gravidade de moitas doenzas. Por razóns similares, nos transplantes de tecidos ou órganos é fundamental que haxa unha correspondencia entre os HLA-As de doante e receptor.
O HLA é un antíxeno específico dos humanos do complexo maior de histocompatibilidade (MHC). O HLA-A é un dos tres grandes tipos das proteínas transmembrana do MHC de clase I humano. Os outros son o HLA-B e o HLA-C.[2] A proteína é un heterodímero, e está composta por unha cadea pesada α e unha cadea máis pequena β. A cadea α está codificada por unha variante do xene HLA-A, e a cadea β é unha molécula invariante de β2 microglobulina.[3] A proteína β2 microglobulina está codificada no xene B2M,[4] que está localizado no cromosoma 15q21.1 nos humanos.[5]
As moléculas do MHC de clase I, como o HLA-A, participan nun proceso que se presentan polipéptidos curtos ao sistema inmunitario. Estes polipéptidos son tipicamente dunha lonxitude de 7 a 11 aminoácidos e orixínanse a partir de proteínas que son expresadas ou procesadas pola célula. Hai dúas clases de polipéptidos que poden ser presentados por unha proteína HLA: aqueles que se supón que son expresados pola célula (propios) e os que derivan de péptido alleos (non propios).[6] En condicións normais as células T citotóxicas, que normalmente patrullan o corpo polo sangue, "len" o péptido presentado polo complexo. As células T, se funcionan axeitadamente, só se unen a péptidos non propios. Se ocorre a unión, iníciase unha serie de eventos que culminan na morte celular por apoptose.[7] Desta maneira, o corpo humano elimina as células infectadas por virus ou que expresan proteínas que non deberían expresar (por exemplo, as células cancerosas).
Para os humanos, igual que na maioría das poboacións de mamíferos, as moléculas do MHC de clase I son extremadamenrte variables na súa estrutura primaria, e o HLA-A encóntrase entre os xenes humanos coa evolución máis rápida da súa secuencia codificante. E marzo de 2022 coñecíanse 7452 alelos HLA-A que codificaban 4305 proteínas activas e 375 proteínas nulas. Este nivel de variación no MHC de clase I é a principal causa do rexeitamento de transplantes, xa que un transplante ao chou entre un receptor e un doante calquera é improbable que resulte nunha coincidencia entre os antíxenos HLA-A, B ou C. Os biólogos evolutivos tamén cren que a ampla variación nos HLAs é o resultado dun equilibrio entre presións exercidas por patóxenos en conflito. Unha maior variedade de HLAs diminúe a probabilidade de que a poboación enteira sería varrida por un só patóxeno na medida en que certos individuos son altamente resistentes a cada patóxeno.[6] O efecto da variación do HLA-A sobre o progreso do VIH/SIDA discútese máis abaixo.