Dilución homeopática
From Wikipedia, the free encyclopedia
En homeopatía a dilución homeopática (coñecida polos seus practicantes como "dinamización" ou "potenciación") é o proceso polo cal unha substancia é diluída en alcohol ou auga destilada e despois sacudida vigorosamente nun proceso denominado "sucusión". Tradicionalmente as preparacións utilizadas están extremadamente diluídas. Os sólidos insolubles, como o cuarzo ou a cuncha de ostra, son diluídos triturándoos xunto con lactosa (trituración). O fundador da homeopatía, Samuel Hahnemann (1755–1843), afirmaba que o proceso de sucusión activaba o que el chamaba "enerxía vital" da substancia diluída,[1] e que as sucesivas dilucións incrementaban (en lugar de diminuír) a "potencia" da preparación, aínda que outras ramas da homeopatía (como a de Schuessler) non estaban de acordo con isto.
Este concepto considérase pseudocientífico pola comunidade científica, porque, nas dilucions elevadas que normalmente se usan en homeopatía, virtualmente non é probable que queden moléculas do material orixinal.[2]