Candil de carburo
From Wikipedia, the free encyclopedia
Un candil de carburo, tamén coñecido como lámpada de gas acetileno, ou lámpada de carburo é un dispositivo de iluminación a gas. O aparello permite obter unha chama moi luminosa producida coa ignición do gas acetileno (C2H2) que é xerado pola reacción química exotérmica entre o carburo de calcio (CaC2) e a auga. A lámpada consta de dous compartimentos que son cargados cos reactivos (auga no superior e carburo de calcio no inferior). Un elemento de regulación (xeralmente unha billa) permite achegar con control pequenas cantidades de auga ao carburo, producíndose o gas acetileno que se queima nunha boquilla que pode estar provista dun reflector parabólico.
Os modelos tradicionais levan a boquilla, con ou sen reflector, unida ao propio aparello.
O primeiro foi desenvolto en Nova York en 1900 por Frederick Baldwin.[1]
Primeiramente foi empregado na minería e o seu uso difundiuse tamén a outras actividades como a espeleoloxía, a pesca ou o sendeirismo. Con menos dun quilo de auga e carburo de calcio pode obterse iluminación para máis de vinte e catro horas.