Beatragus hunteri coñecido na bibliografía como hirola, antílope de Hunter ou damalisco de Hunter,[1] é unha especie de mamífero artiodáctilo ruminante da subfamilia dos alcelafinos.[2] que vive en chairas herbosas áridas nunha pequena zona do nordeste de Kenya e o suroeste de Somalia.[3]
| Beatragus hunteri Hirola / Antílope de Hunter | |||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Hirola | |||||||||||||||||||||
| Estado de conservación | |||||||||||||||||||||
 Crítico | |||||||||||||||||||||
| Clasificación científica | |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
| Nome binomial | |||||||||||||||||||||
| Beatragus hunteri (Sclater, 1889) | |||||||||||||||||||||
 Distribución do hirola | |||||||||||||||||||||
| Sinonimia | |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
_Damaliscus_hunteri.png)
É a única especie do xénero Beatragus, e non se recoñecen subespecies,[2] e un dos antílopes africanos en maior perigo de extinción.[3]
Taxonomía
A especie foi descuberta en 1888 polo zoólogo H. C. V. Hunter,[4] e descrita por primeira vez o ano seguinte por Philip Lutley Sclater na súa obra Proc. Zool. Soc. Lond., 1889: 58,[2].Foi clasificada inicialmente dentro do xénero Damaliscus, ben como subespecie de Damaliscus lunatus (Burchell, 1823) Damaliscuas lunatus hunteri,[5] ben como especie independente, Damaliscus hunteri (Sclater, 1889),[6] até que recentemente, en 1997, foi reclasificada por Elisabeth S. Vrba como única especie hoxe viva do restaurado xénero Beatragus,[2][7] que fora creado por Heller en 1912.[8]
Descrición
É un antílope de tamaño grande e que presenta os trazos xerais dos alcélafos, pero de constitución máis lixeira e máis grácil.[6] Mide entre 1,70 e 2,05 m, máis os de 30 a 35 cm da cola, e a súa altura na cruz é de 95 a 110 cm. O seu peso oscila entre 60 e 85 kg.[9]
A coloración xeral do corpo é parda clara arrubiada, algo máis escura nas patas.[6] Presenta un característico anteollo facial de cor branca.[10]
A cola é longa (chega até as abeacas) e peluda, branca na maior parte da rexión distal, agás no extremo, mouro, circundado por unha zona abrancazada.[6]
Os cornos non crecen desde un pedículo elevado e son longos (de 61 a 72,4 cm) e máis ben finos, están curvados cara a fóra e cara a arriba, facéndose paralelos na maior parte da súa lonxitude, e moi agudos na punta (amosan unha certa semellanza cos dos cobos e os do impala.[6]
As femias son similares aos machos, pero de menor tamaño e cos cornos máis curtos.[6]
Hábitat e distribución
É endémico da África oriental, encontrándose unicamente nas chairas herbosas áridas abertas do nordeste de Kenya e o suroeste de Somalia.[3][6]
Bioloxía
Costumes
Os hirolas son animais herbívoros activos principalmente pola mañá e pola noite, descansando á sombra ao mediodía. Se non son perturbados son curiosos, do contrario, tímidos. Pero cando se senten acurralados, deféndense.
Teñen moi boa vista e oído, e bo olfacto. Viven reunidos en pequenos haréns de media a dúas ducias de femias coas súas crías e un macho vello, e tamén forman grupos de individuos xuvenís; algúns machos adultos son solitarios. Na tempada seca forman grandes rabaños de varios centos de individuos. A miúdo asócianse con outros antílopes, especialmente con ñus, pero tamén con cebras e avestruces.[5]
Alimentación
A súa dieta está constituída case enteiramente por pastos, e raramente comen follas. Normalmente beben pola mañá e pola tarde, cando hai dispoñibiliade de auga, aínda que poden resistir até un mes sen beber.[5]
Inimigos
Os principais depredadores dos antílopes de Hunter son o león, o leopardo, o guepardo, a hiena pinta, o licaón e tamén, para as crías, os chacais, o serval, o caracal, a serpente pitón e as grandes aguias.[5]
Poboación e status
A distribución histórica do hirola estímase que cubría aproximadamente 17 900 km² en Kenya e cerca de 20 500 km² en Somalia. En Kenya actualmente ocupan unha superficie de aproximadamente 8.000 km². Non se coñece o estado actual no suroeste de Somalia, pero a súa antiga área de dispersión foi gravemente afectada polos prolongados conflitos civís e militares que continuaron até principios de 2007.[3]
Unha pequena poboación (30 animais) foi trasladada en 1963 ao Parque Nacional Tsavo (Kenya), fóra da área de dispersión natural da especie. Crese que a maioría destes morreron pouco despois da súa liberación e que o tamaño efectivo da poboación "fundadora" era soamente de 11 a 19 animais en 1999. Outros 10 individuos foron introducidos no P. N. Tsavo en 1996.[3]
En 1979 calcúlase que había cerca de 16 000 individuos en Kenya, en 17 900 km². Estímase que a poboación diminuíu de 12 500 animais a principios da década a uns 7.000 en 1977-83, que foi seguida por un descenso drástico (do 85 ao 90 %) entre 1983 e 1985 causado pola grave seca de 1984. Algunhas enquisas suxiren unha poboación de entre 500 e 2.000 exemplares en Kenya en 1995/1996. En Somalia había uns 2.000 hirolas en 1979, pero hoxe en día quedan poucos, se é que queda algún. En xeral, as poboacións diminuíron dun 85 ao 90 % desde 1980 e aínda están descendendo.
Da poboación trasladada ao Parque nacional Tsavo, sobre 105 animais, quedaban de 56 a 76 individuos en 1995/1996.[3]
Conservación
O hirola é unha das especies de antílopes africanos en maior perigo de extinción. Algunhas recomendacións para a súa conservación a longo prazo en Kenya incluían un plan de acción de conservación e un informe de avaliación da conservación. Estas recomendacións forman parte do plan de conservación e xestión actual en Kenya (Hirola Management Committee 2004) e están sendo implementadas polo Kenya Wildlife Service conxuntamente co Hirola Management Committee e ONG locais de conservación. Hai unha necesidade urxente de mellorar o nivel de xestión e protección da poboación natural do hirola, particularmente na Reserva Nacional de Arawale e na rexión de Galma Galla/Kolbio. Actividades de conservación e loita contra a caza furtiva deben establecerse sobre gran parte da área restante, pero a inseguridade para os traballadores da conservación é un problema moi grave nesta rexión. Por todo isto, a UICN mantén a cualificación do status da especie como CR (en perigo crítico de extinción).[3]
Notas
Véxase tamén
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
