Peig Sayers

Peig Sayers (1873–1958) wie in Iersk skriuwster, mar fral seanachaí (tradisjoneel Iersk ferteller/histoarikus) dy't berne waard yn Dunquin (Iersk-Gealik: Dún Chaoin), County Kerry, Ierlân .^[2] Seán Ó Súilleabháin, de eardere argivaris fan de Ierske Folkloare Kommisje, hat har beskreaun as "one of the greatest woman storytellers of recent times".^[3]

Peig Sayers
Peig Sayers har grêf
persoanlike bysûnderheden
echte namme	Máiréad Sayers
nasjonaliteit	Iersk
berne	1873
berteplak	Dunquin, County Kerry, Ierlân
stoarn	8 desimber1958[1]
stjerplak	Dingle, County Kerry
etnisiteit	Iersk
wurkpaad
berop/amt	Húsfrou, skriuwster, ferteller
bekendste   wurk(en)	Peig Machnamh Seanmhná

Biografy

In grut part fan har jeugd wie Peig tsjinstfaam by lju fan de middenstân. Sy ferhuze nei it eilân Great Blasket nei't sy boaske wie oan de fisker Pádraig Ó Guithín, dy't fan dat eilân kaam.

Peig wie analfabeet hoewol't hja op de legere skoalle wol wat ûnderrjocht yn it Ingelsk hân hie. Sy diktearre lykwols in protte fan har ferhalen oan Seosamh Ó Dálaigh fan de Irish Folklore Commission en Dr. Robin Flower fan it Britsk Museum.

Sy wenne op it eilân oant 1953; doe gienen de lêste minsken dêrwei, nei't jierren oanien in grut part fan de befolking al fuortgien wie. Peig waard oerbrocht nei in sikehûs yn An Daingean, greefskip Kerry, dêr't sy stoar yn 1958. Sy waard beïerdige op it begraafplak Dún Chaoin yn Corca Dhuibhne. Peig har bern, útsein soan Micheál, emigrearren nei de Amearika en wenje mei harren neiteam yn Springfield, (Massachusetts).

Boeken

Sayers ward ferneamd troch har autobiografy, Peig, ISBN 0-8156-0258-8, mar ek fan har folkloristyske - en oare ferhalen, dy't fêstlein binne yn Machnamh Seanmhná/An Old Woman's Reflections, ISBN 978-0192812391. Peig sketst op frijwat tryste toan it byld fan in tradisjonele, Iersk sprekkende kultuer en wize fan libjen yn it delgean dat skaaimerke waard troch earmoed, katolisisme en de oantins fan de Great Famine (1845-50) en de Ierske Strafwetten.

It boek wie lange tiid ferplichte kost yn it middelber ûnderwiis yn Ierlân. Letter waard it bekritisearre fanwege syn mankelike tema's. Nei 1960 ferstedelike it lân, gie it ekonomysk better, benammen yn de jierren 90, en slute it boek net mear oan by it libbensgefoel fan de learlingen, dy't it Iersk assosjearren mei earmoed en ellinde, wylst it Ingelsk beskôge waard as de taal fan wittenskip en kommersje.

Boarnen, noaten en referinsjes