Krústochten
From Wikipedia, the free encyclopedia
De Krústochten wiene in rige oerweldigingstochten troch Jeropeänen yn it Midden-Easten út namme fan it kristlik leauwe, dy't yn 'e 11e iuw, 12e iuw en 13e iuw útfierd waarden. Yn totaal wiene der sân Krústochten, dêr't de lêste fan yn 1270 plakfûn. It is in ier foarbyld fan de Jeropeeske ekpânsjebeweging dy't op gong kaam nei't der yn 10e iuw in ein kaam wie oan de ynvaazjes fan Jeropa troch Wytsingen, Moaren en Aziatyske steppefolken (de Hunnen).[1]
It begûn as in besykjen fan de Kristenen om Moslims út de hillige stêd Jeruzalim te ferdriuwen, mar al gau waarden it wiidweidige oarloggen tsjin oarsleauwenden, yn it Hillige Lân en omkriten, mar ek yn Jeropa. Ek neitiids waard in protte en faak striden út namme fan de Tsjerke. Al op de Earste Krústocht waarden der ek krúsfarderssteaten stichte.
Oare krústochten yn Jeropa binne de betreklik ûnbekende Noardlike Krústochten, wêrfan't dy de Dútske Oarder of Teutonysk Ridders de meast wichtige wiene. Harren aksjes spilen har fral yn de gebieten om de Eastsee hinne ôf. In grut part fan de dêre festige wrâldlike macht ferlearen se wer yn de Slach by Tannenberg yn 1410.