گویش اشتوکاوی
From Wikipedia, the free encyclopedia
اشتوکاوی (Štokavian) گویش اصلی سامانهٔ «زبانهای اسلاوی جنوب مرکزی» شامل زبانهای صربی-کرواتی، صربی، کرواتی و بوسنیایی است.
اطلاعات اجمالی اشتوکاوی, زبان بومی در ...
اشتوکاوی | |
---|---|
štokavski / штокавски | |
زبان بومی در | صربستان، کرواسی، بوسنی و هرزگوین، مونتهنگرو، کوزوو |
گونههای معیار | |
گویشها | هرزگووینی شرقی
Šumadija–Vojvodina
Zeta–Raška
Smederevo–Vršac
Slavomolisano
|
کدهای زبان | |
ایزو ۱–۶۳۹ | sh |
ایزو ۳–۶۳۹ | hbs |
گلاتولوگ | shto1241 [1] |
زبانشناسی | 53-AAA-ga to -gf & |
مناطقی که گویش اشتوکاوی زبان اکثریت است یا توسط شمار زیادی گویش میشود | |
این نوشتار شامل نمادهای آوایی آیپیای است. بدون پشتیبانی مناسب تفسیر، ممکن است علامتهای سوال، جعبه یا دیگر نمادها را جای نویسههای یونیکد ببینید. |
بستن
گویش اشتوکاوی در صربستان، مونتهنگرو، بوسنی و هرزگوین، بخش جنوبی ایالت بورگنلاند در اتریش و در بخشی از کرواسی صحبت میشود. زبانهای استاندارد صربی، کرواتی و بوسنیایی، همگی مبنی بر گویش نو-اشتوکاوی هستند.
زیرشاخههای اولیه اشتوکاوی ۲ سرمنشا دارند: یکی از آنها زیرگویش نیا-اشتوکاوی و دیگری نو-اشتوکاوی است که در هر یک از آنها، واج نیااسلاوی jat به طرز متفاوتی دگرگون شدهاست. بهطور کلی، گویششناسی نوین، ۷ زیرگویش اشتوکاوی را به رسمیت میشناسد (برخی بر این عقیدهاند که یکی از این دو زیرگویش، فزونتر است، اما این دیدگاه فراگیر نیست).