گئورگی مالنکوف
سومین رهبر اتحاد جماهیر شوروی / From Wikipedia, the free encyclopedia
گئورگی ماکسیمیلیانوویچ مالنکوف (به روسی: Гео́ргий Максимилиа́нович Маленко́в) (زادهٔ ۶ دسامبر ۱۹۰۱ – درگذشتهٔ ۱۴ ژانویه ۱۹۸۸) سیاستمدار اهل اتحاد جماهیر شوروی بود که پس از مرگ ژوزف استالین، مدت کوتاهی مقام دبیرکل حزب کمونیست اتحاد جماهیر شوروی را برعهده داشت. پس از مواجهه با مخالفت و پافشاری بقیهٔ اعضای پلیتبوروی کمیتهٔ مرکزی حزب کمونیست شوروی، مالنکوف حاضر شد از رهبری حزب کنارهگیری کند اما در مقام نخستوزیر اتحاد شوروی و صدرنشینی در رهبری جمعی در اتحاد شوروی باقی بماند. مدتی بعد، مالنکوف با نیکیتا خروشچف درگیر نزاع بر سر قدرت شد که در نهایت به برکناری او از نخستوزیری در سال ۱۹۵۵ و اخراج او از پلیتبوروی کمیتهٔ مرکزی در سال ۱۹۵۷ منجر گردید.
گئورگی مالنکوف | |
---|---|
Георгий Маленков | |
نخستوزیر اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی | |
دوره مسئولیت ۶ مارس ۱۹۵۳ – ۸ مارس ۱۹۵۵ | |
رئیس کشور | نیکولای شورنیک کلیمنت ووراشیلوف |
معاون اول | ویاچسلاو مولوتف نیکلای بولگانین لاورنتی بریا لازار کاگانویچ |
پس از | ژوزف استالین |
پیش از | نیکلای بولگانین |
اطلاعات شخصی | |
زاده | گئورگی ماکسیمیلیانوویچ مالنکوف ۶ دسامبر ۱۹۰۱ اورنبورگ، امپراتوری روسیه |
درگذشته | ۱۴ ژانویهٔ ۱۹۸۸ (۸۶ سال) مسکو، جمهوری سوسیالیستی فدراتیو روسیه شوروی، اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی |
ملیت | اتحاد جماهیر شوروی |
حزب سیاسی | حزب کمونیست اتحاد شوروی |
همسر(ان) | والریا گلوبتسوا |
فرزندان | سه فرزند |
پیشه | مهندس، سیاستمدار |
ارتباط شخصی مالنکوف با ولادیمیر لنین، باعث شد او بتواند پلکان ترقی در حزب کمونیست شوروی را با سرعت بیشتری طی کند، به نحوی که در ۲۴ سالگی مسئول نظارت بر اسناد حزب شده بود. مالنکوف توانست به استالین هم نزدیک شود که در این زمان قدرتش را به عنوان دبیرکل حزب کمونیست شوروی تثبیت کرده بود. به خاطر این نزدیکی و آشنایی، مالنکوف در پاکسازی بزرگ استالین نقش مهمی داشت و مدتی بعد، در زمان جنگ جهانی دوم، به عنوان مسئول برنامهٔ موشکی شوروی منصوب شد. مالنکوف ، با هدف تثبیت موقعیت خود به عنوان فرد محبوب استالین، موفق شد مارشال گئورگی ژوکوف را بدنام و بیاعتبار کند و از سوی دیگر کوشید شکوه و عظمتی را که شهر لنینگراد طی جنگ جهانی دوم به دست آورده بود سرکوب و نابود کند تا وجههٔ مسکو به عنوان تنها پایتخت فرهنگی و سیاسی شوروی حفظ شود.[1]
پس از مرگ استالین در ۵ مارس ۱۹۵۳، مالنکوف موقتاً به عنوان جانشین بیچون و چرای استالین در رهبری شوروی ظاهر شد و جای او را در مقام رئیس هیئت وزرای شوروی (نخستوزیر) و رئیس دستگاه حزب کمونیست اتحاد شوروی گرفت. اما تنها ۹ روز بعد، پلیتبورو او را وادار کرد که از ریاست حزب استعفا بدهد و فقط مقام نخستوزیری را حفظ کند، و مالنکوف هم راضی شد که صرفاً مقام عالیرتبهترین عضو پلیتبورو را حفظ کند. اما در اوایل سال ۱۹۵۴، با ظهور نیکیتا خروشچف در مقام دبیرکل حزب کمونیست شوروی، قدرت ملانکوف رو به افول گذاشت[2] و در سال ۱۹۵۵ مجبور شد از نخستوزیری استعفا بدهد. پس از ترتیبدادن یک کودتای نافرجام علیه خروشچف در سال ۱۹۵۷، مالنکوف از پلیتبورو اخراج و به جمهوری شوروی سوسیالیستی قزاقستان تبعید شد و در نوامبر ۱۹۶۱ او را بهطور کامل از حزب کمونیست شوروی اخراج کردند. مدت کوتاهی پس از آن، مالنکوف رسماً از سیاست بازنشسته شد. مالنکوف پس از اقامتی کوتاه در قزاقستان، به مسکو برگشت و باقی عمرش را دور از سیاست گذراند و در ۱۴ ژانویهٔ ۱۹۸۸ در سن ۸۶ سالگی درگذشت.