کوههای تالش
رشتهکوهی در جنوب دریای کاسپین / From Wikipedia, the free encyclopedia
کوههای تالش (به تالشی: تالشه بندون) زنجیرهای از کوهها است که در شمال غربی ایران و جنوب شرقی جمهوری آذربایجان قرار گرفتهاست. این کوهها بخش شمال غربی رشتهکوه البرز را تشکیل میدهند و از زمینهای پست لنکران به سوی جنوب شرقی امتداد یافته و تا دشتهای سفیدرود در ایران ادامه مییابند. از فومنات (غرب گیلان) تا جلیل آباد (جنوب جمهوری آذربایجان)
کوههای تالش در شرق آذربایجان با جهتی شمالی-جنوبی در حاشیهٔ دریای خزر تا درهٔ سفیدرود در گیلان امتداد دارد. دامنههای غربی کوههای تالش دارای شیب ملایم و چهرهٔ عریان و بسیار کمدرخت و دامنههای شرقی آن دارای شیب تند به سوی دریای خزر است. «سفیدکوه» بلندترین قلهٔ آن به ارتفاع ۳۲۰۰ متر در نزدیکی سفیدرود قرار دارد.[1]
کوهستان تالش چند قلهٔ بلندتر از ۳ هزار متر دارد و بیشینهٔ بارندگی در این کوهستان میان ۱٬۶۰۰ تا ۱٬۸۰۰ میلیمتر است که بالاترین میزان بارندگی در ایران و در جمهوری آذربایجان است.
کوههای تالش در شمال غربی به کوهستان سبلان میپیوندد. رشتهکوههای تالش دارای سه رشتهٔ اصلی است. در میان آنها، طولانیترین رشتهکوه، کوههای تالش است که در مرز با ایران و به طول ۱۰۰ کیلومتر کشیده شده و تا ۸ کیلومتری ساحل خزر ادامه دارد. بلندترین قلهٔ آن بغرو داغ ۳۱۹۷ متر ارتفاع دارد و در ییلاقات خطبهسرا واقع شدهاست نام دارد. منطقه تالش اقلیمی ملایم دارد. نواحی «آستارا» و «لنکران» دارای اقلیمی جنبمداری بوده، زمستانهایی ملایم و تابستانهای نسبتاً گرم دارند.
آب رودخانههای بالهارود، گویتپه، ولش، قومباشی، سوداوشار، بشرو، آستارا و تعدادی دیگر که از کوههای تالش سرچشمه گرفته و در این نواحی جریان دارد، در آبیاری مورد استفاده قرار گرفته و از اهمیت خاصی برخوردارند. کوههای تالش و جلگهٔ لنکران، دارای پوشش خاک بسیار غنی است. در این نواحی، در کنار چمنزارهای گسترده و چراگاههای سرسبز، جنگلهای ارزشمندی نیز وجود دارد.