![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/3/37/Pr%25C3%25A1ce_na_martinsk%25C3%25A9_peci.jpg/640px-Pr%25C3%25A1ce_na_martinsk%25C3%25A9_peci.jpg&w=640&q=50)
کوره بلند روباز
From Wikipedia, the free encyclopedia
کوره بلند روباز، یک گونه کوره است که در آن کربن مازاد و دیگر ناخالصیها در آهن خام برای تولید فولاد سوزانده میشوند. از آنجایی که تولید فولاد به دلیل وجود دمای ذوب زیاد آن دشوار است، سوختها و کورههای معمولی کافی نبودند و برای رفع این مشکل کورههای بلند روباز ایجاد شدند. در مقایسه با فولاد بسمر، اصلیترین مزیت این فرآیند این بود که فولاد را در معرض نیتروژن بیش از حد قرار نمیداد. قرار گیری در معرض نیتروژن بیش از حد باعث شکننده و ترد شدن فولاد میشود. کنترل فرآیند ساخت فولاد در کوره بلند روباز آسانتر از فرآیند بسمر بود و این، امکان را برای ذوب و پالایش مقادیر زیادی از قراضه آهن و فولاد فراهم می کرد.
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/3/37/Pr%C3%A1ce_na_martinsk%C3%A9_peci.jpg/640px-Pr%C3%A1ce_na_martinsk%C3%A9_peci.jpg)
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/0/0f/Fotothek_df_n-34_0000203_Metallurge_f%C3%BCr_H%C3%BCttentechnik.jpg/640px-Fotothek_df_n-34_0000203_Metallurge_f%C3%BCr_H%C3%BCttentechnik.jpg)
کوره بلند روباز برای نخستین بار توسط مهندس آلمانی کارل ویلهلم زیمنس ساخته شد. در سال ۱۸۶۵، مهندس فرانسوی پیر امیل مارتین با گرفتن مجوز از زیمنس و برای اولین بار از کوره احیا کننده خود برای ساخت فولاد استفاده کرد. فرایند آنها بهعنوان فرایند زیمنس-مارتین و کوره به عنوان کوره "اجاق روباز" شناخته میشد. بیشتر کورههای بلند روباز در اوایل دهه ۱۹۹۰ بسته شدند و کورههای قوس الکتریکی و کورههای اکسیژن قلیایی، جایگزین آن شدند.
نخستین شاهد از فولادسازی آهن قلب روباز حدود ۲۰۰۰ سال پیش در فرهنگ مردم هایا در زمان تانزانیا یافت شد.[1] در اروپا کوره آهن خالص، در قرن هشتم در کاتالونیا، اسپانیا اختراع شد.