کنترل تهویه
From Wikipedia, the free encyclopedia
کنترل تهویه به مکانیسمهای فیزیولوژیکی درگیر در کنترل تنفس، یعنی حرکت هوا به داخل و خارج از ریهها اشاره دارد و تهویه تنفس را تسهیل میکند. تنفس به استفاده از اکسیژن و از بین بردن دی اکسید کربن توسط بدن و سلولهای فردی در تنفس سلولی گفته میشود. [1]
مهمترین کارکرد تنفس، تأمین اکسیژن به بدن و دفع زباله آن از دیاکسیدکربن است. در اکثر شرایط، فشار جزئی دی اکسید کربن (PCO2) یا غلظت دی اکسید کربن میزان تنفس را کنترل میکند.
گیرندههای شیمیایی محیطی که تغییرات در سطح اکسیژن و دی اکسید کربن را تشخیص میدهند در بدنه آئورت شریانی و بدنه کاروتید قرار دارند. گیرندههای شیمیایی مرکزی در درجه اول نسبت به تغییرات pH در خون حساس هستند (که ناشی از تغییر در سطح دی اکسید کربن است). اطلاعات مربوط به گیرندههای محیطی در امتداد اعصاب به گروههای تنفسی مرکز تنفس منتقل میشود. چهار گروه تنفسی، دو عدد در مدولا (بخشی در ساقه مغز) و دو عدد در پل مغز وجود دارد. [2] این دو گروه در پل مغز به عنوان گروه تنفسی پونتی شناخته میشوند.
- گروه تنفسی پشتی-در مدولا، درگیر در دم است.
- گروه تنفسی بطن-در مدولا، درگیر در بازدم است.
- مرکز پنوموتاکسی-هستههای مختلفی از پل مغز است.
- مرکز آپنهستیک-هسته پل مغز است.
از مرکز تنفس، عضلات تنفسی، به ویژه دیافراگم [3] فعال میشوند تا باعث حرکت هوا در داخل و خارج از ریهها شود.