کمیل بن زیاد
From Wikipedia, the free encyclopedia
کمیل بن زیاد نخعی یمانی یا کمیل نخعی (زادهٔ ۷ (پیش از هجرت) یا ۱۲ (پیش از هجرت)، درگذشتهٔ ۸۳) از قبیلهٔ نخع یکی از قبایل یمن و پسر زیاد بن نهیک است. [1] او از یاران علی بن ابیطالب و حسن بن علی،[2] و نیز از بزرگان تابعین و یکی از هشت عابد و زاهد معروف کوفه در زمان خود بودهاست.
کمیل بن زیاد عربی: کُمیل بن زیاد، آوانگاری: کمیل نخعی عربی: النخعی | |
---|---|
آرامگاه | ۳۲°۰۰′۲۵″ شمالی ۴۴°۲۰′۱۹″ شرقی |
ملیت | یمنی |
شناختهشده برای | صحابه علی بن ابیطالب |
مدرک دقیقی راجع به احوال کمیل در سال ۳۶ هجری در دست نیست. کمیل در سال ۳۹ هجری فرماندار علی بن ابیطالب در شهر هیت بوده، از جمله اتفاقات آن دوران نامه علی به کمیل پیرامون آنچه در زمان این فرماندار اتفاق افتاد.[3] هنگامی که کمیل خبردار شد که یاران معاویه به فرماندهی سفیان بن عوف قصد یورش به هیت را دارند، به خیال اینکه آنها در قرقیسا هستند، بدون اجازهٔ علی بن ابیطالب پنجاه نیروی مسلح را برای دفاع در شهر گذاشت و خود و یارانش بهسوی آنجا حرکت کرد، سپاهیان معاویه از فرصت استفاده و به هیت حمله کردند. علی بن ابیطالب در نامهای او را بهخاطر این کار سرزنش کرد. این نامه با شمارهٔ ۶۱ در نهجالبلاغه آمدهاست.[4]
کمیل بن زیاد از یاران نزدیک علی بن ابیطالب بود. وی راجع به کمیل میگوید: تو از یاران سِرّ من هستی[5].