چینی گن

چینی گَن (چینی ساده‌شده: 赣语، چینی سنتی: 贛語، پین‌یین: Gon ua) یکی از گونه‌های چینی و زبان مادری حدود ۲۲ میلیون نفر در استان جیانگشی و نواحی اطراف آن در هونان، هوبئی، آن‌هوئی و فوجیان است. گن عضوی از شاخه چینی خانواده زبان‌های چینی-تبتی است و هاکا نزدیک‌ترین گونهٔ چینی به آن است.

گن
贛語/赣语
عبارت گن اوا (زبان گن) نوشته شده با حروف چینی
زبان بومی در	جمهوری خلق چین
منطقه	مرکز و شمال جیانگشی، شرق هونان، بخش‌هایی از فوجیان، آن‌هوئی، هوبئی
قومیت	مردم گن (چینی هان)
شمار گویشوران	۲۲ میلیون  (۲۰۰۷)[1]
تبار	چینی-تبتی چینی چینی گن–هاکا گن
کدهای زبان
ایزو ۳–۶۳۹	gan
گلاتولوگ	ganc1239[2]
این نوشتار شامل نمادهای آوایی آی‌پی‌ای است. بدون پشتیبانی مناسب تفسیر، ممکن است علامت‌های سوال، جعبه یا دیگر نمادها را جای نویسه‌های یونی‌کد ببینید.

گن دارای گویش‌های متعددی است و گویش نانچانگ معمولاً به عنوان گویش معیار در نظر گرفته می‌شود. دستور زبان گن شبیه به دستورهای گونه‌های جنوبی چینی است. در گن تعدادی کلمه و اصطلاح باستانی وجود دارد که در اصل مربوط به زبان چینی کلاسیک هستند و اکنون در ماندارین کاربردی ندارند یا دارای کاربرد کمی هستند.

گویش‌های گن

منابع

1. Mikael Parkvall, "Världens 100 största språk 2007" (The World's 100 Largest Languages in 2007), in Nationalencyklopedin
2. Nordhoff, Sebastian; Hammarström, Harald; Forkel, Robert; Haspelmath, Martin, eds. (2013). "Gan Chinese". Glottolog 2.2. Leipzig: Max Planck Institute for Evolutionary Anthropology. {{cite book}}: Invalid |display-editors=4 (help)

• ویکی انگلیسی