چهارطاقی
عنصر اصلی معماری ایرانی / From Wikipedia, the free encyclopedia
چهارطاقی یا چارتاقی، در معماری به کالبدی با زمینه چهارگوش و پوشش گنبدی شکل، متشکل از چهارپایه و یک طاق گنبدی بر روی آن، با چهار ورودی طاقدار گفته میشود. چهارطاقی را چهاردر، چهارقاپو و چهاردروازه نیز نامیدهاند. در یک نگاه کلی چهارتاق فضایی مربعشکل با زمینهای چلیپایی و با پوششی گنبدی است که بر روی سِکُنجها قرار گرفته و دارای چهار ورودی تاقدار است.
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/8/84/Chartaqi_of_Konar_Siyah_%DA%86%D9%87%D8%A7%D8%B1%D8%B7%D8%A7%D9%82%DB%8C_%DA%A9%D9%86%D8%A7%D8%B1%D8%B3%DB%8C%D8%A7%D9%87_-_panoramio.jpg/640px-Chartaqi_of_Konar_Siyah_%DA%86%D9%87%D8%A7%D8%B1%D8%B7%D8%A7%D9%82%DB%8C_%DA%A9%D9%86%D8%A7%D8%B1%D8%B3%DB%8C%D8%A7%D9%87_-_panoramio.jpg)
کاربرد چهارطاقی، در معماری غیرمذهبی، در ایجاد سازهها و بناهایی اغلب تشریفاتی است، از جمله در برپایی موقت چهارطاق به عنوان بخشی از آذینبندی در جشنها. از طرحهای چهارطاقی، بهسبب قابلیتهای بسیار در زمینه فضاسازی، در گستره زمانی و مکانی و در بناهای مذهبی و غیرمذهبی استفاده شدهاست. چهارطاقی، شیوه رایج برای ساخت آتشکده در دورهٔ شاهنشاهی ساسانی بودهاست.[1] این طرحها در دوره اسلامی نیز، از آسیای میانه تا آفریقا، برای ساخت مساجد و آرامگاهها، و با ایجاد تغییراتی، از جمله در گوشهسازیِ آن، بهکار رفتهاست.