پوئم سمفونیک
From Wikipedia, the free encyclopedia
منظومه صوتی یا پوئم سمفونیک (به فرانسوی: Poème symphonique، به آلمانی: Tondichtung یا Sinfonische Dichtung) قطعهای از موسیقی ارکسترال است که معمولاً در یک موومان ساخته میشود و محتوای یک شعر، داستان کوتاه، رمان، نقاشی، منظره، چشمانداز یا هر منبع الهام دیگری غیر از موسیقی را بدون آواز، ترسیم یا توصیف میکند.
اصطلاح «منظومه صوتی» برای اولین بار توسط آهنگساز کارل لوه در سال ۱۸۲۸ مورد استفاده قرار گرفتهاست و فرانتس لیست برای اولین بار از اصطلاح «پوئم سمفونیک» برای ۱۳ اثر خود استفاده کرد. موومانِ پوئم سمفونیکها ممکن است در اندازه و مقیاس موومانهای سمفونی یا حتی به اندازهٔ طولِ کلِ یک سمفونی باشند، اما برخلاف موسیقی کلاسیک تابع فرم و شکل سنتی آن مانند سونات نیستند، پوئم سمفونیک منبع الهام بخشیدن و کمک به شنوندگان است برای تصور یا در نظر گرفتن تصاویر و ایدههای خاص، تا خلق و خوی احساسی رمانتیسم را درک کنند. اصطلاح «پوئم سمفونیک» و «منظومه صوتی» غالباً بهطور متناوب مورد استفاده قرار میگیرند، برخی از آهنگسازان مانند ریشارد اشتراوس و ژان سیبلیوس اصطلاح دوم را برای آثار خود ترجیح دادهاند. پوئم سمفونیک میتواند به تنهایی یک اثر مستقل باشد (مانند آثار ریشارد اشتراوس) یا در قالب یک مجموعه مانند سوئیت (شهرزاد اثر ریمسکی کورساکف) قرار گیرد.[1]