پلیکلر بیفنیل
From Wikipedia, the free encyclopedia
پلیکلر بیفنیل یا بیفنیل پلیکلر یا (PCB) یک ترکیب آلی کلر با فرمول C12H10−xClx است. بیفنیل پلیکلر در دورهای به فراوانی به عنوان دیالکتریک و سیال سردکننده در ابزارهای الکتریکی، دستگاههای کپی بدون کربن و سیالهای انتقال حرارت کاربرد داشت.[1] همچنان PCB به دلیل طول عمر بالایی که دارد به فراوانی کاربرد دارد البته از دههٔ ۱۹۶۰ پس از آنکه یک سری مشکلات دربارهٔ این ماده معلوم شد، تولید آن به شدت کاهش یافت.[2] بیفنیل پلیکلر برای محیط زیست، سمی است و در ردهٔ آلایندههای آلی دیرپا جای دارد. در ۱۹۷۹ کنگرهٔ آمریکا تولید PCB را ممنوع کرد همچنین کنوانسیون آلایندههای آلی دیرپای استکهلم هم در سال ۲۰۰۱ همین رای را اعلام کرد.[3] مرکز جهانی تحقیقات سرطان PCB را قطعاً برای انسان، سرطانزا اعلام کرد. همچنین آژانس حفاظت محیط زیست ایالات متحده آمریکا (EPA) این ماده را برای جانوران، سرطانزا و برای انسان احتمالاً سرطانزا اعلام کرد.[4]
آنالوگ ساختاری برمی برای PCB، بیفنیل پلیبرم شده (PBB) است که آن هم نگرانیهای زیستمحیطی خود را دارد.