پسااسلامگرایی
From Wikipedia, the free encyclopedia
پسااسلام گرایی یک نوواژه در علوم سیاسی است که تعریف و کاربرد آن به بحثهای فکری منجر شدهاست. آصف بیات و اولیویه روآ از معماران اصلی این ایده هستند.[1]
بیات این واژه را برای اشاره به «گرایش» به سوی سکولاریزاسیون مجدد اسلام پس از «فرسودگی» اسلام سیاسی به کار بردهاست.[2] توسط اولیویه کاره برای اشاره به دوران پیشامدرن تاریخ اسلام که در آن قلمروهای سیاسی-نظامی و مذهبی از هم جدا شدند،[1] توسط اولیویه روآ به رسمیت شناختن اینکه اسلامگرایان پس از تلاشهای مکرر نتوانستهاند «طرحی مشخص و قابل اجرا برای جامعه» ایجاد کنند.[3]