پردازنده برداری
From Wikipedia, the free encyclopedia
یک پَردازنده بُرداری، یا آرایهپرداز، رایانهٔ خاصی است با چند پردازنده برای پردازش موازی تعداد زیادی از آرایهها.[1]
آرایهپرداز در واقع یک واحد پردازش مرکزی (CPU) میباشد که یک مجموعه دستورالعملهایی را اجرا میکند که روی آرایه تک بعدی از داده، که همان بردار است، عمل میکند. این درست مقابل پردازندههای عددی قرار میگیرد که دستورالعملهای آن صرفاً روی یک تکه داده عمل میکند. اکثر پردازندهها، پردازندههای عددی میباشند.
پردازندههای برداری در دهه ۱۹۷۰ مورد بحث واقع شدند و پایه و اساس اکثر ابررایانههای دهه ۱۹۸۰ تا ۱۹۹۰ را تشکیل دادند. پیشرفتهای پردازندههای عددی، مخصوصاً ریزپردازندهها، باعث کاهش به کار گیری پردازنههای برداری سنتی در ابررایانهها و همچنین کاهش استفاده از تکنیکهای پردازش برداری در پردازندهها در اوایل دهه ۱۹۹۰ شد. امروزه اکثر پردازندهها از یک معماری استفاده میکنند که در آن دستورالعملهایی برای پردازش برداری روی چندین تکه داده، را بهطور برجسته نشان میدهد. این دستورالعملها را SIMD (تک دستور، چند داده) میشناسند. از مثالهای مشهود اینگونه دستورالعملها میتوان به MMX, SSE و AltiVec اشاره کرد. نمونههایی از استفاده از تکنیک پردازش برداری را میتوان در کنسولهای بازی و شتاب دهنده گرافیکی نیز پیدا کرد. در سال ۲۰۰۰، IBM، توشیبا و سونی با همکاری هم موفق به تولید یک پردازنده سلولی (نوعی ریزپردازنده) شدند، این پردازنه سلولی شامل یک پردازنده عددی و هشت پردازنده برداری بود که در پلی استیشن ۳ مورد استفاده قرار گرفت.
در برخی از طراحیهای پردازندهها، دستورالعملهای چندگانه روی چندین تکه داده عمل میکنند که آنها را به عنوان MIMD (چند دستوره، چند داده) میشناسیم. اینگونه طراحیها مختص کاربردهای ویژه هستند و بهطور عادی برای استفادههای متداول کاربرد ندارند.