ویلیام جونز (واژهشناس)
واژهشناس و هندوستانشناس / From Wikipedia, the free encyclopedia
سِر ویلیام جونز (به انگلیسی: William Jones) (زادهٔ ۲۷ سپتامبر ۱۷۴۶ – درگذشتهٔ ۲۸ آوریل ۱۷۹۴) زبانشناس، ادیب و خاورشناس انگلیسی بود. جونز پس از توماس استفنز (۱۵۸۳)،[1][2][3][4] فیلیپو ساستی (۱۵۸۵)،[5] مارکوس زوئریوس وان بوکسهورن (۱۶۴۸)[6] اولیا چلبی (۶–۱۶۶۵)[7] و گاستون کوردو(۱۶۹۱–۱۷۷۹)،[8] یکی از کسانی بود که خانوادهٔ زبانهایی را که پیش از او سکایی (۱۶۴۸)[9][10] و پس از او نخست هند و ژرمنی[11][12] (۱۸۱۰-کنراد مالتهبرون)،[13] سپس هندواروپایی (۱۸۱۳-توماس یانگ)، یافثی (۱۸۱۵-راسموس راسک)، هندیتوتی[14](۱۸۲۶-اشمیتهنر)، سانسکریتی[15] (۱۸۲۷-ویلهلم فون هومبولت)، هندیکلتی[16](۱۸۴۰-آگوست پوت)،[17] آریایی و اروپایی[18](۱۸۵۴-گراتسیادو آسکولی)،[19] آریایی[20](۱۸۶۷-اونوره شوه) نامیدهشد را یادآور شد و از خویشاوندی زبان سانسکریت با زبانهای یونانی و لاتین سخن گفت (۱۷۸۹).[21][22]