ویلیام باتلر ییتس
شاعر و نمایشنامه نویس ایرلندی / From Wikipedia, the free encyclopedia
ویلیام باتلر ییتس[persian-alpha 1] (۱۳ ژوئنِ ۱۸۶۵ – ۲۸ ژانویهٔ ۱۹۳۹) شاعر، نمایشنامهنویس و نویسنده ایرلندی و یکی از برجستهترین چهرههای ادبیات قرن بیستم بود. او نیروی محرکه احیای ادبی ایرلندی بود و همراه با لیدی گریگوری تئاتر ابی را تأسیس کرد و در سالهای اولیه آن به عنوان رئیس آن فعالیت میکرد. او در سال ۱۹۲۳ جایزه نوبل ادبیات را دریافت کرد و بعداً دو دوره به عنوان سناتور ایالت آزاد ایرلند خدمت کرد.
ویلیام باتلر ییتس | |
---|---|
زاده | ۱۳ ژوئنِ ۱۸۶۵ سندیمونت، ایرلند |
درگذشته | ۲۸ ژانویهٔ ۱۹۳۹ منتون، فرانسه |
پیشه | احیای ادبی ایرلند |
زمینه کاری | شاعر و نمایشنامهنویس |
همسر(ها) | جورجیانا هاید لیس |
ییتس پروتستانی با تبار انگلیسی-ایرلندی در سندی مونت ایرلند به دنیا آمد. پدرش وکالت میکرد و یک نقاش پرتره موفق بود. او در دوبلین و لندن تحصیل کرد و تعطیلات دوران کودکی خود را در شهرستان اسلایگو گذراند. او از دوران کودکی، زمانی که مجذوب افسانههای ایرلندی شد، به مطالعه شعر پرداخت. زمانی که در لندن بود به احیای ادبی ایرلند ملحق شد. شعرهای اولیه او تحت تأثیر جان کیتس، ویلیام وردزورث، ویلیام بلیک و بسیاری دیگر بود. این موضوعات در مرحله اول کار او که تقریباً از دوران دانشجویی او در مدرسه هنر متروپولیتن در دوبلین تا پایان قرن به طول انجامید، به چشم میخورد. اولین جلد شعر او در سال ۱۸۸۹ منتشر شد و اشعار آرام و غنایی آن نشان دهنده بدهی به ادموند اسپنسر، پرسی بیس شلی و شاعران اخوان پیش از رافائلی است.
از سال ۱۹۰۰ شعر او بیشتر فیزیکی، واقع گرایانه و سیاسی شد. او در دوران جوانی خود از باورهای متعالی دور شد، اگرچه همچنان درگیر برخی عناصر از جمله نظریههای چرخه ای زندگی بود. او در سال ۱۸۹۷ نمایشنامهنویس اصلی تئاتر ادبی ایرلند شد و در اوایل شاعران جوانتری مانند ازرا پاوند را تبلیغ کرد. آثار مهم او عبارتند از: سرزمین آرزوی قلب (۱۸۹۴)، کاتلین نی هولیهان (۱۹۰۲)، دیردر (۱۹۰۷)، قوهای وحشی در کول (۱۹۱۹)، برج (۱۹۲۸) و آخرین شعرها و نمایشنامهها (۱۹۴۰).