هواگرد ضدشورش

هواگردهای ضدشورش (انگلیسی: Counter-insurgency aircraft یا COIN aircraft) نوعی تخصصی از هواگردهای تهاجمی سبک هستند که برای عملیات ضدشورش^[1] شناسایی مسلحانه، اسکورت هوایی نیروهای زمینی و پشتیبانی زمینی در برابر «درگیری‌های کم‌شدت» طراجی شده‌اند. معمولاً در برابر گروه‌های نامنظم شورشیان مسلح به تیربارهای سنگین و توپ‌های خودکار هواپیمایی و راکت‌های غیرقابل هدایت می‌باشند.

دوران استعمار

دوران پسا استعمار

در اوایل دهه ۱۹۶۰ برای برنامه ریزان آمریکایی به اندازه کافی روشن بود که برای جنگ‌های چریکی در آسیا یا آفریقا به هواپیمای ضد شورش نیاز است.

در نتیجه ارتش ایالات متحده نسخه‌های مسلح وای. ای. تی ۳۷ دی دراگون فلای، ای-۴ دی-۱ اسکای هواک و فیات جی. ۹۱ را آزمایش کرد. نتیجه آزمایشها رصایت بخش بود، اما ارتش ابالات متحده از عملیات هواپیماهای بال ثابت در جنگ منع شد.

در اواخر جنگ ویتنام، مأموریت‌های ضد شورش توسط هواپیماها و هلیکوپترهای موجود انجام می‌شد که گاهی با عجله برای این نقش سازگار می‌شدند، از نمونه‌های قابل‌توجه می‌توان به نورث امریکن تی-۲۸ و داگلاس ای-۱ اسکایریدر اشاره داشت. در نهایت، تا جایی که بودجه ایالات متحده اجازه می‌داد، تولید هواپیماهای اختصاصی ضد شورش برای جنگ ویتنام آغازشد. سایر کشورها هواپیماهای آموزشی موجود را برای حمله سبک و ضد شورش تطبیق دادند، از جمله می‌توان به هواپیماهای زیر اشاره داشت.