نومحافظهکاری
From Wikipedia, the free encyclopedia
نومحافظهکاری (که بهطور مخفف به آن نئوکان (به انگلیسی: Neocon) گفته میشود) جنبشی سیاسیست که در آمریکا در دههٔ ۱۹۶۰ در میان دمکراتهایی متولد شد که از سیاست داخلی و خصوصاً خارجی این حزب سرخورده شده بودند. بسیاری از پیروان آن در جریان دولتهای جمهوریخواه دهههای ۷۰، ۸۰، ۹۰ و ۲۰۰۰ مشهور شدند. اوج اثرگذاری نومحافظهکاری در دولتهای جرج دبلیو بوش، جرج هربرت واکر بوش و تونی بلر بود، که آنها نقش عمدهای در پیشبرد و برنامهریزی برای اشغال عراق در سال ۲۰۰۳ ایفا کردند.[1] نومحافظه کاران برجستهٔ دولت بوش عبارت بودند از پال ولفوویتز، جان بولتون، الیت ابرمز، ریچارد پرل، و پل برمر. مقامات ارشدی چون معاون رئیسجمهور دیک چینی و وزیر دفاع دونالد رامسفلد، با این که خود را نومحافظه کار نمیدانستند به دقت به مشاوران نومحافظه کار در زمینهٔ سیاست خارجی، مخصوصاً در زمینهٔ اسرائیل، ترویج دمکراسی در خاورمیانه، و استفاده از قوای نظامی آمریکا به منظور دستیابی به این اهداف، گوش فرا میدادند. نومحافظه کاران در کاخ سفید باراک اوباما نیز دارای نفوذ بودند و نومحافظه کاری هنوز تیری در ترکش هر دو حزب باقی مانده است.[2][3]
بیانیه پروژه قرن آمریکایی جدید که در ژوئن ۱۹۹۷ منتشر شد انجیل محافظه کاران نوین در ایالات متحده آمریکا بهشمار میآید.