میکلآنژ
نقاش، شاعر و معمار ایتالیایی / From Wikipedia, the free encyclopedia
میکلآنجلو دی لودوویکو بوئوناروتی سیمونی (به ایتالیایی: Michelangelo di Lodovico Buonarroti Simoni) شناختهشده به عنوان میکلآنژ (به فرانسوی: Michel-Ange) (زاده ۶ مارس ۱۴۷۵ - درگذشتهٔ ۱۸ فوریهٔ ۱۵۶۴)، نقاش، پیکرتراش، معمار و چکامهسرای ایتالیایی رنسانس والا∗ و زادهٔ جمهوری فلورانس بود که اثری شگرف بر گسترش هنر غربی داشت. استعدادهای چند جانبهٔ هنریاش چنان بود که از سوی خیلی از بزرگترین هنرمندان معاصر خودش و نیز برخی از بزرگترین هنرمندان تاریخ، وی را در کنار فلورانسیِ دیگری یعنی لئوناردو داوینچی غالباً به عنوان یکی از نامزدهای الگوی مثالی یک همهچیزدان∗ در نظر میگیرند.[1]
این مقاله نیازمند تمیزکاری است. لطفاً تا جای امکان آنرا از نظر املا، انشا، چیدمان و درستی بهتر کنید، سپس این برچسب را بردارید. محتویات این مقاله ممکن است غیر قابل اعتماد و نادرست یا جانبدارانه باشد یا قوانین حقوق پدیدآورندگان را نقض کرده باشد. |
گمان میرود که این مقاله ناقض حق تکثیر باشد، اما بدون داشتن منبع امکان تشخیص قطعی این موضوع وجود ندارد. اگر میتوان نشان داد که این مقاله حق نشر را زیر پا گذاشته است، لطفاً مقاله را در ویکیپدیا:مشکلات حق تکثیر فهرست کنید. اگر مطمئنید که مقاله ناقض حق تکثیر نیست، شواهدی را در این زمینه در همین صفحهٔ بحث فراهم آورید. خواهشمندیم این برچسب را بدون گفتگو برندارید. (آوریل ۲۰۲۰) |
میکل آنجلو بوناروتی | |
---|---|
نام هنگام تولد | میکل آنجلو دی لودوویکو بوناروتی سیمونی |
زادهٔ | ۶ مارس ۱۴۷۵ کاپرزه در نزدیکی آرتزو، جمهوری فلورانس، ایتالیای کنونی |
درگذشت | ۱۸ فوریهٔ ۱۵۶۴ (۸۸ سال) رم، ایالات پاپی، ایتالیای کنونی |
آرامگاه | فلورانس |
محل زندگی | جمهوری فلورانس ایتالیا |
ملیت | ایتالیایی |
دیگر نامها | ایل دیوینو (خداگونه) |
تحصیلات | دومنیکو گرلاندایو |
استاد | مارسیلیو فیچینو جووانی پیکو دلا میراندولا پولیتسیانو دومنیکو گرلاندایو |
شناختهشده برای | هنر رنسانس |
کارهای برجسته | پیه تا (پایان یافته در ۱۴۹۹) داوود (پایان یافته در ۱۵۰۴) نقاشی سقف پرستشگاه سیستین (پایان یافته در ۱۵۱۲) موسی (پایان یافته در ۱۵۱۶) واپسین داوری (پایان یافته در ۱۵۴۱) |
سبک | تکلف گرایی |
جنبش | رنسانس والا، رنسانس |
همسر(ها) | ندارد |
شریک(های) زندگی | توماسو دی کاوالیری (مرد) چکینو دی براچی (مرد) |
فرزندان | ندارد |
والدین | لودوویکو دی لئوناردو (پدر) فرانچسکا دی نری (مادر) |
امضاء | |
شماری از آثار هنری میکل آنژ در زمینه نقاشی، پیکرتراشی و معماری در میان نامآورترین آثار هنری که وجود دارند، به ثبت رسیدهاند.[1] آثار هنری وی در زمینههای نامبرده تعداد شگرفی دارند؛ با نگاه به فزونی تعداد نامههای بازمانده، شرح حالها و مستندات تاریخی، وی برترین هنرمند سده شانزدهمی است که در موردش مستنداتی تاریخی وجود دارند. دو عدد از شناخته شدهترین آثارش، پیئتا∗ و داوود∗، را پیش از سن سیسالگی خلق کردهبود. به رغم این که او احترام اندکی برای نقاشی قائل بود، دو تا از تأثیرگذارترین فرسکوها در تاریخ هنر غرب یعنی صحنههایی از آفرینش (بر سقف پرستشگاه سیستین در رم) و واپسین داوری∗ (بر روی دیوارهایش) را خود آفریده بود. طراحی کتابخانه لورنزی∗ توسط وی، کاری پیشرو در معماری تکلفگرا∗ بود.[2] در سن ۷۴ سالگی، وی به عنوان معمار کلیسای سن پیترو، جانشین آنتونیو دا سانگالو∗ گردید تا پایانه غربی کلیسا و نیز گنبد آن با انجام برخی تغییرات، با معماری وی (البته پس از مرگش) به اتمام برسد.
میکل آنجلو (آنژ) نخستین هنرمند غربی بود که زندگینامهاش در دوران زندگیاش به رشته تحریر درآمد.[1] در حقیقت، دو زندگینامه از وی در طول حیاتش نوشتهشدند. در یکی از آنان که نگارنده اش جورجو وازاری∗است، ادعا شده که آثار هنری میکل آنژ از آثار هر هنرمند زنده یا مُردهای فراتر رفتهاند و «نه تنها در یک هنر برجسته میباشند، بلکه در تمامی سه هنر نامبرده نیز.»[3]
میکل آنژ در طول زندگیاش اغلب «ایل دیوینو» (به ایتالیایی: Il Divino) به معنای خداوار یا خداگونه خوانده میشد.[4] معاصران وی اغلب فره و شکوهش را میستودند. تلاشهایی که توسط هنرمندانِ پس از او برای تقلید[5] فراوردههای هنریاش به عمل آمدند، به سبک بسیار شخصی تکلفگرایی منتج شدند که خود جنبش بزرگ بعدی در تاریخ هنرِ پس از رنسانس والا بود.