معماری احیای رنسانس
From Wikipedia, the free encyclopedia
معماری احیای رنسانس اصطلاحی همهجانبه است که بسیاری از سبکهای احیایی قرن نوزدهم را که نه یونانی و نه گوتیک هستند ولی از بازه گستردهای از سبکهای کلاسیک ایتالیایی الهام گرفتهاند در بر میگیرد. تحت اصطلاح گسترده معماری رنسانس معماران قرن نوزدهم و نقادان پای فراتر از سبکهای معماری که از فلورانس و مرکز ایتالیا در قرن پانزدهم میلادی که به عنوان سیمایی از امانیسم شناخته میشد گذاشتند. آنها همچنین از سبکهایی را که ما به عنوان منریسم یا باروک میشناسیم نیز استفاده میکردند. نام گذاری سبکهای خود ساخته در اواسط و اواخر قرن نوزدهم بسیار رایج بود. نئو رنسانس حتی توسط معماران معاصر به سازههایی که دیگران ایتالیایی مینامیدند یا سازههایی که بسیاری از ویژگیهای باروک فرانسوی را داشت نیز گفته میشد.[1] گوناگونی فرم های معماری رنسانس در بخش های مختلف اروپا مخصوصاً فرانسه و ایتالیا به دشواری فهم سبک نئو رنسانس افزوده است . یک مقایسه بین وسعت خود منبع این عنصر به عنوان مثال ، wollaton hall انگلیسی ، و یا کاخ پیتی ایتالیایی و قلعه چمبورد فرانسوی و palace of facade روسی که همگی به عنوان رنسانس شناخته شده است ،نشان می دهد چه تنوعی میتواند یک معماری به خصوص داشته باشد .[2]