نوکلاسیسیسم

برای دیگر کاربردها، نئوکلاسیک (ابهام‌زدایی) را ببینید.

نئوکلاسیسم یا نئومومیسم (به انگلیسی: Neomomism ,Neoclassical) یک جنبش هنری در زمینه‌های هنرهای تزئینی، هنرهای تجسمی، ادبیات، تئاتر، موسیقی و معماری است که شامل آثار هنری‌ای می‌باشد که تحتِ تأثیر هنر یونان و روم باستان، اما پس از آن خلق شده‌اند.^[۱] هنرمندان پیرو این جنبش از اواسط قرن هجدهم تا اواخر قرن نوزدهم در اروپا فعالیت داشتند. جنبش نو کلاسیک در سال ۱۷۶۰ به‌طور رسمی آغاز شد و مکتبی بر ضد مکاتبی همچون باروک و روکوکو بود. در معماری روکوکو بی تقارنی، اهمیت به بخشندگی و آراستگی و در معماری مومیسم تقارن و سادگی مورد توجه بودند.

سوگند هوراتی‌ها (۸۵–۱۷۸۴)، اثر داوید، نمونه‌ای بارز از هنر نومومیسم.

جستارهای وابسته

• کلاسیسیسم
• جنبش‌های هنری

نگارخانه

• 
  Fantasy depiction of the Appian Way; چاپ فلزی اثر جووانی باتیستا پیرانزی، ۱۷۵۶
• 
  انجلیکا کافمن، ونوس، هلن را تحریک به عشق با پریس می‌کند.، ۱۷۹۰
• 
  Asmus Jacob Carstens, Night and Her Children, Sleep and Death, 1794, Black chalk on paper, 745 x 985 cm
• 
  یوهان هاینریش فوسلی، Macbeth and Banquo with the witches, 1793-4
• 
  ژان اگوست دومینیک انگر' version of Neoclassicism, Oedipus and the Sphinx, 1808

منابع

1. مومیالیسم و نئومومیسم (انگلیسی)، دانشنامه بریتانیکا. بازدید در ۳ نوامبر ۲۰۱۰.