From Wikipedia, the free encyclopedia
مریلین مونرو بازیگر آمریکایی بود که در اواخر عصر شنبه، ۴ اوت ۱۹۶۲، بر اثر مصرف بیش از حد باربیتورات در خانه‌اش در لس آنجلس، کالیفرنیا درگذشت. جسد او قبل از طلوع آفتاب یکشنبه، ۵ اوت کشف شد. او یکی از محبوب‌ترین ستارگان هالیوود در طی دههٔ ۱۹۵۰ و اوایل دههٔ ۱۹۶۰ بود. او در آن زمان به‌عنوان یک سمبل جنسی شناخته می‌شد و به مدت یک دهه پردرآمدترین بازیگر بود. فروش فیلم‌های مونرو تا زمان مرگش ۲۰۰ میلیون دلار بود.[1]
 مقاله صفحه اول نیویورک دیلی میرور در ۶ اوت ۱۹۶۲ | |
| تاریخ | ۴ اوت ۱۹۶۲ |
|---|---|
| زمان | عصر دیروقت |
| مکان | 12305 Fifth Helena Drive, برنتوود، لس آنجلس کالیفرنیا، ایالات متحده |
| علت | مصرف بیش از حد باربیتورات |
| خاک‌سپاری | ۸ اوت ۱۹۶۲ در گورستان وست‌وود، لس آنجلس |
| تحقیق قضایی | ۱۷ اوت ۱۹۶۲، لس آنجلس |
| پزشک قانونی | تئودور کرفی |
| رأی دادگاه | خودکشی احتمالی |
| محکومیت(ها) | هیچ |
مونرو چندین سال قبل از مرگش از بیماری‌های روانی و سوءمصرف مواد رنج می‌برد و از زمان ناجورها که در سال ۱۹۶۱ اکران شد، فیلمی را تکمیل نکرده بود. او سال ۱۹۶۱ را صرف حل مشکلات سلامتی خود کرده بود و در آوریل ۱۹۶۲ فیلمبرداری چیزی برای بخشیدن برای استودیو قرن بیستم را آغاز کرد اما استودیو اوایل ماه ژوئن او را اخراج کرد. این استودیو علناً او را مسئول مشکلات تولید می‌دانست و در هفته‌های قبل از مرگش، مونرو تلاش کرد تا با مصاحبه‌های متعدد با نشریات معتبر، چهرهٔ عمومی خود را اصلاح کند. او همچنین مذاکراتش با فاکس برای آغاز دوبارهٔ چیزی برای بخشیدن و بازی در نقش‌های دیگر تولیدات استودیو را آغاز کرد.
مونرو آخرین روز زندگی خود یعنی ۴ اوت را در خانه‌اش در برنتوود سپری کرد. او در طول زمان‌های مختلف با پاتریشیا نیوکامب، روزنامه‌نگار، یونیس موری، خانه‌دار، لورنس شیلر عکاس و رالف گرینسون، روان‌پزشک همراه بود. تقریباً در ساعت ۳ بامداد روز یکشنبه، ۵ اوت، متوجه شدند که مونرو در اتاق خواب خود را حبس کرده و وقتی از پنجره به اتاق خواب نگاه می‌کند بی پاسخ ظاهر می‌شود. موری در مورد این موضوع به گرینسون هشدار داد و پس از مدت کوتاهی با شکستن یک پنجره وارد اتاق شدند و مونرو را مرده یافتند. مطابق با سابقه بیش از حد مصرف دارو و تغییر خلق و خو و افکار خودکشی، مرگ او توسط دادستان پزشکی قانونی لس آنجلس به‌طور رسمی یک خودکشی احتمالی اعلام شد. هیچ مدرکی در مورد موارد دیگر یافت نشد و مصرف بیش از حد باربیتوراتی که داشت، منتفی شد. در ۸ اوت، جو دی‌ماجیو مراسم تشییع جنازه او را در گورستان وست‌وود برگزار کرد.
با وجود یافته‌های پزشک قانونی، از اواسط دههٔ ۱۹۶۰ چندین تئوری توطئه مبنی بر قتل یا مصرف بیش از حد تصادفی ارائه شده‌است. بسیاری از اینها شامل رئیس‌جمهور جان اف. کندی و برادرش، رابرت اف. کندی، و همچنین رهبر اتحادیه جیمی هوفا و رئیس اوباش سام جیانکانا است. با توجه به رواج این نظریه‌ها در رسانه‌ها، دفتر دادستان منطقه‌ای لس آنجلس این پرونده را در سال ۱۹۸۲ مورد بررسی مجدد قرار داد، اما هیچ مدرکی برای حمایت از این شایعات پیدا نکرد و مدارک با یافته‌های تحقیقات اصلی مخالفت نداشت.
.jpg)
مریلین مونرو برای چندین سال تا اوایل دههٔ ۱۹۶۰ به آمفتامین‌ها، باربیتورات‌ها و الکل وابسته بود و با مشکلات روانی گوناگونی از جمله افسردگی، اضطراب، اعتماد به نفس پایین و بی‌خوابی مزمن مواجه بود.[2] کار با او دشوار شده بود و بارها با دیر رسیدن سر صحنهٔ فیلمبرداری، تولید را به تعویق می‌انداخت و نیز در به خاطر سپردن دیالوگ‌هایش مشکل داشت.[3] تا سال ۱۹۶۰، این رفتار تأثیر نامطلوبی بر حرفه‌اش گذاشت. برای مثال مؤلف، ترومن کاپوتی، او را برای بازی در صبحانه در تیفانی انتخاب کرد اما پارامونت پیکچرز به‌دلیل اینکه ممکن است تولید فیلم را دچار مشکل کند از انتخاب او برای این فیلم مخالفت کرد.[3] دو فیلم دههٔ ۱۹۶۰ مونرو، بیا عشق بورزیم (۱۹۶۰) و ناجورها (۱۹۶۱)، هر دو شکستی تجاری و هنری بودند.[4] او در طول فیلمبرداری ناجورها مجبور شد یک هفته را در بیمارستانی برای سم‌زدایی سپری کند.[4] ازدواج سومش با نویسنده، آرتور میلر، در ژانویهٔ ۱۹۶۱ به طلاق انجامید.[5]
مونرو بخش عمده‌ای از سال ۱۹۶۱ را درگیر مشکلات سلامتی‌اش بود و در هیچ پروژهٔ سینمایی جدیدی کار نکرد. او تحت عمل جراحی آندومتریوز و کوله‌سیستکتومی قرار گرفت و به‌دلیل افسردگی چهار هفته را در بیمارستان گذراند که شامل دوره‌ای کوتاه مدت در بخش روان‌پزشکی می‌شد.[6] بعداً در سال ۱۹۶۱، او پس از شش سال اقامت در منهتن به لس آنجلس بازگشت. او خانه ای به سبک هاسیندای اسپانیایی را در برنتوود خرید.[7] او در اوایل ۱۹۶۲ جایزه‌ای را از طرف گلدن گلوب دریافت و فیلمبرداری چیزی برای بخشیدن برای استودیو فاکس قرن بیستم آغاز کرد.[8] مونرو چند روز قبل از شروع فیلمبرداری، به سینوزیت مبتلا شد. به فاکس توصیه شد که تولید را به تعویق بیندازد، اما این توصیه مورد توجه قرار نگرفت و فیلمبرداری طبق برنامه در اواخر آوریل آغاز شد.[9] او بسیار بیمار بود و نمی‌توانست برای شش هفته کار کند. علی‌رغم تأیید چندین پزشک، استودیو سعی کرد با جعلی دانستن ادعای مونرو، او را تحت فشار قرار دهد.[9] در ۱۹ مه، ده روز قبل از تولد جان اف. کندی او برای مدتی از فیلمبرداری کناره گرفت تا «تولدت مبارک» را برای رئیس‌جمهور روی صحنه اجرا کند.[10]
مونرو و کندی دوستان مشترکی داشتند و اگرچه بعضی اوقات با هم برخوردهای جنسی سطحی داشتند، اما هیچ مدرکی وجود ندارد که رابطهٔ آن‌ها جدی باشد.[11] پس از بازگشت مونرو از شهر نیویورک به لس آنجلس، فیلمبرداری را از سر گرفت و تولد ۳۶ سالگی‌اش را در ۱ ژوئن جشن گرفت.[12] او بار دیگر برای چند روز غایب بود که باعث شد فاکس قرن بیستم در ۷ ژوئن او را اخراج و از او به دلیل نقض قرارداد شکایت کند و ۷۵۰۰۰۰ دلار غرامت بخواهد.[13] لی رمیک جایگزین نقش او شد، اما پس از اینکه دین مارتین از ساخت فیلم با کسی غیر از مونرو امتناع کرد، فاکس از او نیز شکایت کرد و تولید را تعطیل کرد.[14] استودیو علناً اعتیاد مونرو به مواد مخدر و عدم حرفه‌ای بودن او را عامل از بین رفتن فیلم دانست و حتی ادعا کرد که او از نظر روانی آشفته‌است.[15] مونرو برای مقابله با تبلیغات منفی، آخرین هفته‌های زندگی‌اش را با چندین نشریه مطرح مانند لایف، کاسموپولیتن و وگ مصاحبه کرد.[16] در پی مذاکرهٔ مجدد موفقی که با فاکس انجام شد، قرار بود فیلمبرداری چیزی برای بخشیدن با حضور مونرو در سپتامبر از سر گرفته شود. او برای بازی در چه راهی برای رفتن! (۱۹۶۴) و همچنین بازی در زندگی‌نامه‌ای دربارهٔ جین هارلو برنامه‌ریزی کرده بود.[17]
Love you Marilyn
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
